Της Εύης Τριανταφύλλου
Είναι αλήθεια… Υπήρξαν γενιές που έζησαν πολύ πιο τραγικά γεγονότα από μας. Στη φετινή επέτειο της 25ης Μαρτίου ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης έγραψε στην σελίδα του στο facebook “Σε άλλες γενιές ζητήσανε να βάλουν τις αρβύλες. Σε εμάς ζητήσανε να βάλουμε τις παντόφλες. Όσοι αγανακτούν με το «ζόρι» της καραντίνας ας το ξανασκεφτούν.”…
Ναι δεν έχει άδικο. Υπήρξαν γενιές, πολύ κοντά σε μας, τους σημερινούς πενηντάρηδες (λίγο συν, λίγο πλην), που έζησαν πολέμους, αρρώστιες, πείνα, στερήσεις, κακουχίες… Όλοι μας λίγο ή πολύ, έχουμε ακούσει κάποια αφήγηση από τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους γονείς μας.
Αλλά κι εμείς, έχουμε ζήσει τα δικά μας…
Γεννηθήκαμε μέσα στη σκοτεινή επταετία της χούντας. Κάπου αχνά, πίσω στα παιδικά μας χρόνια ίσως και να ‘ρχονται κάποιες “ασπρόμαυρες” σκηνές από τα ταραγμένα και γεμάτα αγωνία πρόσωπα των γονιών μας… Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73 και η εισβολή της Κύπρου το 74, έβγαλαν πολλούς από τους δικούς μας στους δρόμους.
Κι ύστερα, πάνω στα νιάτα μας, πάνω που αρχίσαμε να ερωτευόμαστε η δεκαετία του 80 ανέτειλε με την φρικτή αρρώστια του AIDS…
Μια ασθένεια που κακά τα ψέματα στοίχειωσε τον αυθορμητισμό του εφηβικού έρωτα και τις σχέσεις, όχι μόνο των ομοφυλόφιλων όπως κάποιοι κοντόθωροι αρέσκονταν να υποστηρίζουν αλλά και των ετερόφυλων συντρόφων.
Έπειτα, για πολλούς από μας, ο φονικός σεισμός του 99 ήρθε με τον πιο σκληρό τρόπο να πάρει από κοντά μας ανθρώπους, να γκρεμίσει κόπους μιας ολόκληρης ζωής, να μας ξεσπιτώσει, να μας αφήσει ανεξίτηλα σημάδια…
Κι όταν για λίγο, αρχίσαμε να “παίρνουμε τα πάνω μας”, ήρθε η οικονομική, και όχι μόνο, κρίση. Μια κρίση, που βιώνουμε για μια δεκαετία τώρα, με κλειστά μαγαζιά, στρατιές ανέργων, θλιμμένους ανθρώπους, παντού γύρω μας.
Και τώρα ο κορωνοϊός…
Αισθήματα φόβου, απομόνωσης ανασφάλειας. Έρημοι δρόμοι, με πεταμένα εδώ κι εκεί (δυστυχώς παντού!) πλαστικά γάντια μιας χρήσης και προστατευτικές μάσκες. Ειδήσεις, γεμάτες θανάτους κι αρρώστια, γεμάτες αυστηρές προειδοποιήσεις και αναγκαία μέτρα. “Μένουμε σπίτι...”
Μικρή ανάσα, μια βόλτα κατά μόνας ή το πολύ δυο – δυο. Στέλνουμε SMS με την επιλογή 6 στο 13033 και το “ταξίδι” αρχίζει.
Τότε μόνο, κάτι γίνεται...
“Περπατώντας στους άδειους δρόμους αυτή την περίοδο μπορούμε να ανακαλύψουμε εικόνες όμορφες και άσχημες που πριν, δεν είχαμε το χρόνο ή την ευαισθησία να παρατηρήσουμε.
Έτσι εκτός από τα πεταμένα γάντια και τις μάσκες, μας περιμένουν κάποιοι όμορφοι κήποι. Λίγοι, μελαγχολικοί άνθρωποι σε γωνιές των δρόμων ή... “αθλητικοί τύποι” σαν εμάς!
Άλλοι πάλι σε μπαλκόνια, να χαζεύουν, να καπνίζουν ή πάνω από κάποια ψησταριά να κάνουν “αέρα” στο κρέας που η μυρωδιά του φτάνει ως εμάς, θυμίζοντας μας, οικογενειακά τσιμπούσια και χαρές…
Μπαλκόνια επίσης, με πλούσιες μπουγάδες στη σειρά. Χρώματα κι αρώματα κι από κει. Ανάλογα με το μαλακτικό μυρίζουν “άρωμα ωκεανού” ή “λουλούδια της άνοιξης”… Ε ναι! Όλα αυτά, είμαι μια απόδραση.
Έπειτα πάλι, καθώς “μένουμε σπίτι” βλέπουμε ταινίες. Παλιές και καινούργιες που σε διαφορετική περίοδο δεν θα είχαμε το χρόνο, την ευκαιρία ή τη διάθεση, να δούμε.
Δείτε “ταξίδια”. Έχει πολλά στην τηλεόραση αυτόν το καιρό. Καθώς ένα βράδυ, βλέπαμε με τις κόρες μου ένα από αυτά, στο Μεξικό στην ΕΡΤ 1 με τη Μάγια Τσόκλη, τους είπα, “Βλέπω ταξίδια που ίσως να μην καταφέρω να κάνω ποτέ. Και γι’ αυτό, μπαίνω μέσα σ’ αυτά. Ταξιδεύω κι εγώ! Τους άρεσε.
Κι αυτή, είναι η αισιόδοξη πλευρά...
Συχωρέστε με, αλλά νοστάλγησα τα πράγματα, τ’ απλά.
Μια βόλτα στην πολύβουη Αθήνα ή όποια άλλη πόλη. Ένα φαγητό σ’ ένα αγαπημένο στέκι. Μια παράσταση στο θέατρο, μια ταινία στο σινεμά.
Ναι και το κομμωτήριο, το πεθύμησα πολύ! Ψέματα να πω;
Θέλω πίσω την “πεζή” καθημερινότητα. Την περιμένω με τρελή λαχτάρα.
Κι επειδή η προσμονή πριν τα ταξίδια ή πριν από ένα σπουδαίο γεγονός της ζωής μας, είναι ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ευτυχίας, σκέφτομαι πως είναι άδικο να θέλουμε να περάσει ο καιρός.
Ας ζήσουμε…
Τα καλύτερα, τι στο καλό;
Έρχονται!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου