Oλίγα (επί του παρόντος) για το βιβλίο του Στάθη Γιώτα

Επανάσταση-αντιβία. Δύο λέξεις που εμφανίζονται συχνά στο κεντρώο πολιτικό λεξιλόγιο της εποχής εκείνης. Δικαιολογούσε άραγε τη χρήση τους το ταραγμένο πολιτικό κλίμα της εποχής ή οφειλόταν στην κεκτημένη ταχύτητα στο δρόμο της σαγηνευτικής για το λαό ρητορικής υπερβολής και των ιδιοτελών προσωπικών σχεδιασμών; Αρκετοί ιστορικοί επισημαίνουν, ότι αυτή η ρητορική υπερβολή συνέβαλε στην δημιουργία κλίματος, που εξυπηρετούσε τους σχεδιασμούς για συνταγματική εκτροπή, είτε από τον βασιλιά και την χούντα των στρατηγών, είτε από την χούντα των συνταγματαρχών. Είναι αξιοσημείωτο, ότι η δεύτερη αυτή χούντα επικαλέστηκε, μεταξύ των άλλων επιχειρημάτων της, για την επέμβασή της και την όξυνση των κομματικών αντιπαραθέσεων και την απροθυμία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου (Ενώσεως Κέντρου και ΕΡΕ) να συνεργασθούν με τον ανώτατο άρχοντα για εξεύρεση λύσης στο πολιτικό αδιέξοδο.