Αβοήθητοι, απέναντι στην αντικοινωνική συμπεριφορά των τσιγγάνων, οι κάτοικοι της Αυλίζας

ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΣΙΑΜΠΟΥΛΗ

Το δράμα που ζει στην Αυλίζα, από το 2004, οπότε επέλεξε τη συγκεκριμένη συνοικία, ως τόπο κατοικίας, περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα η συμπολίτης μας Χρυσάνθη Σιαμπούλη. Της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γιατί κάνει επώνυμη καταγγελία, καθώς ο περισσότερος κόσμος, φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά ,δυστυχώς, αυτό δε λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ίδια κι η οικογένειά της... Μεταφέρουμε την επιστολή της, ως έχει, γιατί αποδίδει πλήρως το δράμα που ζουν όλοι οι κάτοικοι των τσιγγανοκρατούμενων περιοχών και υιοθετούμε τον τίτλο της επιστολής: ΑΥΛΙΖΑ SOS...
Γεια σας,
Η γειτονιά μου -Αυλίζα- θεωρείται μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του Δήμου Αχαρνών. Αυτό οφείλεται στην αύξηση της εγκληματικότητας, η οποία αποδίδεται κατά κύριο λόγο στην διαμονή τσιγγάνων στη συγκεκριμένη περιοχή. Μεγάλωσα στην Κυψέλη και πάντα είχα φίλους «διαφορετικού χρώματος». Με τις καλύτερες των προθέσεών μου, ήρθα στην περιοχή αυτή το 2004, αξιοποιώντας την ακίνητη περιουσία μου, την ίδια στιγμή που κάποιοι γύρω μου αναρωτιόνταν «που θα χτίσεις μέσα στους γύφτους!!;;». Μη λαμβάνοντας υπόψη μου τα σχόλια, και χωρίς να με τρομάζει η «διαφορετικότητα», θεωρούσα ότι όλα αυτά οφείλονται στον κοινωνικό αποκλεισμό της συγκεκριμένης φυλής και στην προκατάληψη που την ακολουθεί. Σήμερα - επτά χρόνια μετά - έχοντας διαμορφώσει μια κάποια εικόνα για την «περίεργη(;)» αυτή φυλή, έχω καταλάβει πολύ καλά γιατί οι Τσιγγάνοι θεωρούνται «πληγή» για οποιαδήποτε περιοχή εγκαθίστανται. Ναι, τις περισσότερες φορές καταπατούν τα οικόπεδα που στήνουν τις πρόχειρες παράγκες τους. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις τα οικόπεδα τους έχουν παρασχεθεί από το κράτος λόγω απαλλοτριώσεων, ή τα έχουν αγοράσει οι ίδιοι με δικά τους χρήματα. Όμως το κράτος από εκεί και πέρα είναι ανύπαρκτο, παρόλο που η πολιτεία πρώτη θα πρέπει να μεριμνά για την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία και για την βελτίωση των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζουν, ώστε να αποφεύγονται τα προβλήματα διαβίωσης των υπόλοιπων πολιτών. Εγώ θα σας αναφέρω την καθημερινότητα τη δική μου, ζώντας επί επτά χρόνια δίπλα σε Τσιγγάνους - που διαμένουν σε δικό τους τριώροφο σπίτι. Από την πρώτη μέρα της εγκατάστασής μου, έχω γίνει μάρτυρας απίστευτων σκηνών, απρόκλητων επιθέσεων και βάναυσων συμπεριφορών εκ μέρους τους. Καταστάσεις οι οποίες έχουν ως στόχο την ψυχική και σωματική κακοποίηση, τόσο τη δική μου όσο και των μελών της οικογένειάς μου μέχρι και την ολική εξόντωσή μας, αν είναι δυνατόν...Τα προβλήματα άρχισαν από την πρώτη κιόλας ημέρα - από την εκσκαφή των θεμελίων του σπιτιού μου. Μερικοί τσιγγάνοι, συγγενείς από τις οικογένειες που διαμένουν δίπλα μου, έστησαν πρόχειρα παράγκες στο οικόπεδό μου. Ένα εξάμηνο περίπου πριν ξεκινήσω τη διαδικασία για την άδεια του σπιτιού μου, τους είχα παρακαλέσει να απομακρυνθούν επειδή θα άρχιζαν οι οικοδομικές εργασίες. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θεώρησαν την συμπεριφορά μου επιθετική και την ενέργεια αυτή απαράδεκτη. Κανένας δεν βρέθηκε να τους εξηγήσει ότι δεν έκανα κάτι παράνομο, ούτε και στράφηκα εναντίον τους. Το να χτίσω το σπίτι μου σε οικόπεδο δικής μου ιδιοκτησίας είναι δικαίωμά μου. Και όσες φορές κι αν προσπάθησα να τους το εξηγήσω, πάντα μου έκαναν φραστικές επιθέσεις με θυμό και αγανάκτηση. Από εκείνη την ημέρα άρχισε ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ. Καθημερινά από τότε προξενούν ζημιές, τις οποίες ποτέ δεν αναγνωρίζουν. Πετούν διάφορα αντικείμενα και αποφάγια στα παράθυρα και στην αυλή του σπιτιού μου. Καθημερινά συγκεντρώνονται τριάντα άτομα - μικροί / μεγάλοι - όλοι μαζί, έξω από τα παράθυρα μου σαν να βρίσκονται στο σαλόνι τους, πίνουν και φωνάζουν, δημιουργώντας μια μόνιμη φασαρία, όλες τις ώρες. Για να ακούσουν μουσική τοποθετούν ηχεία προς το μέρος του σπιτιού μου στη διαπασών, ή τα αυτοκίνητά τους, τραντάζοντάς το συθέμελα. Τα παιδιά τους επιλέγουν να μην τα στέλνουν σχολείο. Η δικαιολογία τους και ταυτόχρονα και το παράπονό τους είναι ότι δεν γίνονται αποδεκτά στην σχολική κοινότητα. Γυρνάνε όλη μέρα, χωρίς καμία επιτήρηση, βωμολοχώντας, ξυπόλυτα, ζητιανεύοντας στα φανάρια και στους δρόμους, ή κλέβοντας τα καταστήματα στη γύρω περιοχή. Οι μεγάλοι συνεχώς καυγαδίζουν και φωνάζουν βρίζοντας ο ένας τον άλλον, απειλώντας και δημιουργώντας συνεχώς εντάσεις, σκορπώντας τον φόβο και τον τρόμο. Πολλές φορές μεθάνε και κυκλοφορούν μεθυσμένοι ουρλιάζοντας, βρίζοντας και απειλώντας, οδηγούν μεθυσμένοι στους δρόμους της περιοχής. Κάτω από την επήρεια μέθης ή άλλων ουσιών έρχονται συχνά σε ρήξη μεταξύ τους και απειλούν ο ένας τον άλλον με μαχαίρια, όπλα, και εκσφενδονίζοντας πέτρες και μπουκάλια πάνω στους τοίχους του σπιτιού μου. Τα φυτά που έχω προσπαθήσει, επανειλημμένως να φυτέψω για τον καλλωπισμό των πεζοδρομίων, πέφτουν συνεχώς θύματα της ηθελημένης απροσεξίας τους, τόσο των παιδιών όσο πολύ περισσότερο των μεγάλων. Το τραγελαφικό της όλης κατάστασης είναι ότι συμμετέχουν όλοι μαζί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές... Παραπάνω αναφέρω ότι επιλέγουν να μην στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο και αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: α) ο πρώτος είναι ότι τα έσοδα από το κάθε παιδί από τη ζητιανιά είναι ένα αρκετά σεβαστό ποσό που δεν αναπληρώνει το σχολείο. Βέβαια το γεγονός ότι η οικονομική τους κατάσταση τους επιτρέπει να διατηρούν από δύο αυτοκίνητα ο καθένας τους και μάλιστα πολυτελή δεν δικαιολογεί να ωθούν τα παιδιά σε τέτοιες ενέργειες. Εκτός κι αν μου πείτε ότι όλη αυτή η οικονομική ευρωστία οφείλεται στα χρήματα που μαζεύουν τα πιτσιρίκια, αφού οι μεγάλοι όλη μέρα κάθονται στη σκιά των δέντρων.. β) ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα παιδιά μεγαλώνοντας μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τους κανόνες της σχολικής κοινότητας, ώστε να γίνουν αποδεκτά τόσο από τα άλλα παιδιά όσο και από τους δασκάλους (Δυστυχώς!). Βέβαια, ως απλός άνθρωπος, μπορώ να καταλάβω την αγανάκτηση στην οποία σε οδηγούν. Πολλές φορές προσπαθήσαμε να τους προσεγγίσουμε. Δυστυχώς κανένας τρόπος επικοινωνίας δεν έχει επιτευχθεί μαζί τους. Ακόμη και όταν «συλλαμβάνονται» επ' αυτοφώρω επιτίθενται περισσότερο στην παρατήρηση, καταστρέφοντας ακόμη χειρότερα την επόμενη φορά, βρίζοντας και απειλώντας ότι θα μας διώξουν, ότι θα μας σκοτώσουν κλπ. Το πιο πρόσφατο συμβάν έλαβε χώρα στις 17 Σεπτεμβρίου 2011 το απόγευμα, όταν ένας από αυτούς, όντας θυμωμένος και εξαγριωμένος, οδηγούσε το φορτηγάκι του μανιασμένος και πέρασε πάνω από τα φυτά στο πεζοδρόμιο- έξω από το σπίτι μου, ξεριζώνοντας τα και καταστρέφοντας τα. Το πιο απίστευτο όλων είναι ότι όταν προσπαθήσαμε να τον αποτρέψουμε, οδηγούσε καταπάνω μας, απειλώντας τη σωματική μας ακεραιότητα και τη ζωή μας!!! Η όλη κατάσταση δεν ξεκινάει ασφαλώς από την φυλετική τους διαφορά, ούτε από την δική μου ρατσιστική ιδεολογία, αλλά από την ολοκληρωτική έλλειψη βασικών αρχών και όχι μόνο παιδείας. Η συμπεριφορά τους είναι απόλυτα επιθετική και εντελώς αντίθετη προς τα χρηστά ήθη αλλά και τις αρχές της καλής γειτονίας. Θεωρούν ότι κάτι εκδικούνται- χωρίς να ξέρουν τι- και έχουν πλήρη σύγχυση για το δίκαιο ή το άδικο. Αυτό οφείλεται στον απόλυτο επεκτατισμό, ο οποίος τους χαρακτηρίζει, με αποτέλεσμα την μόνιμη επιθετικότητα από μέρους τους, αφού θεωρούν πως όλα γύρω τους είναι ιδιοκτησία τους, αλλά και στην αντικοινωνική τους συμπεριφορά. Δυστυχώς το θέμα είναι ότι με τις παραπάνω συμπεριφορές ακόμη και τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον, δεν μπορούν να ξεφύγουν, αφού δεν έχουν άλλα πρότυπα και οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην παραβατικότητα και την εγκληματική συμπεριφορά. Ζήτησα την συνδρομή των αρμόδιων υπηρεσιών του Δήμου, όμως πιστέψτε με ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ωστόσο ένα ολόκληρο σύστημα έχει στηθεί σε κάθε Δήμο για την εκμετάλλευση των κονδυλίων που υποτίθεται ότι λαμβάνονται για την ένταξη αυτών των ανθρώπων στην τοπική κοινωνία. Πράγμα που δεν σημαίνει την αφομοίωσή τους αλλά την ομαλή συμβίωση με τους άλλους πολίτες. Όλοι έχουμε ήθη και έθιμα, τα οποία κουβαλάμε και διατηρούμε, χωρίς να γινόμαστε επικίνδυνοι για τους υπόλοιπους. Το εντυπωσιακό είναι ότι στις εκκλήσεις μου προς τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου, την αστυνομία κλπ όλοι μου είπαν ότι γνωρίζουν τη συγκεκριμένη οικογένεια και να ΠΡΟΣΕΧΩ... γιατί είναι ιδιαίτερη περίπτωση...!!!!Η ύπαρξή τους ως πολίτες οποιουδήποτε κράτους προϋποθέτει, ασφαλώς, δικαιώματα αλλά και ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ. Υποχρεώσεις τις οποίες επιμελώς αμελούν. Σε ότι αφορά βέβαια τα δικαιώματά τους, αυτά τα εξαντλούν μέχρις εσχάτων. Όμως κανένας δεν επιθυμεί τα παιδιά του να κινδυνεύουν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και να πετάγονται στον ύπνο τους από την ασυνειδησία ορισμένων. Κανένας δεν επιθυμεί να βρίσκεται συνεχώς κάτω από ένα καθεστώς άμυνας, για αυτονόητα και δεδομένα δικαιώματα, όπως είναι το δικαίωμα της ασφάλειας και της οικιακής γαλήνης και ηρεμίας. Κανένας δεν επιθυμεί να ξεσπιτωθεί, ξεπουλώντας ότι με κόπους δημιούργησε, ή να βλέπει την περιουσία του να υποβαθμίζεται, επειδή δέκα άτομα δεν εννοούν να συμβαδίσουν με τα αυτονόητα. Κανένας δεν επιθυμεί έξω από το σπίτι του να δημιουργούνται συμβάντα, τα οποία προκαλούν φόβο, τρόμο και ανησυχία και τελικά απειλούν και την ίδια τη ζωή του. Και επειδή θεωρώ ότι τελικά το θύμα της «διαφορετικότητας», στην προκειμένη περίπτωση καταλήγω να είμαι εγώ και η οικογένειά μου, ειλικρινά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω αποκλείοντας ταυτόχρονα και την περίπτωση να χαρακτηριστώ «ρατσίστρια»..Αν έχετε κάτι να προτείνετε, ευπρόσδεκτο.