 |
| H ουρά στο πρακτορείο της ΔΕΗ στις Αχαρνές βγήκε κι εκτός του κτιρίου... |
«Η φτώχεια φέρνει γρίνια» λέει η παροιμία. Αυτό ακριβώς συνέβη το μεσημέρι της Τετάρτης 28 Δεκεμβρίου, στην ατέλειωτη ουρά που είχε σχηματισθεί έξω από τα ταμεία της ΔΕΗ, αποτελώντας μόνιμο συμπλήρωμα της εικόνας που παρουσιάζει, τις τελευταίες μέρες, το προαύλιο της Αγίας Παρασκευής. Για την ακρίβεια, η γκρίνια παραλίγο να εξελιχθεί σε καυγά, όταν, το πρωί της Τετάρτης, άντρες, γυναίκες και ...παιδιά στήθηκαν στην ουρά, για να εξοφλήσουν το περίφημο χαράτσι. Ξαφνικά, ένας γκριζομάλλης κύριος αναφώνησε αγανακτισμένος:
- Για δες που στηνόμαστε εδώ σαν στρατιωτάκια, περιμένοντας να πληρώσουμε τους αλήτες που μας κλέβανε τόσα χρόνια...
- Τις αμαρτίες τις δικές σας πληρώνουμε αντέτεινε ένας νεαρός που ήταν ακριβώς πίσω του.
- Τι λες παιδί μου, εμένα πληρώνεις; Με ξέρεις; πετάχτηκε ένας τρίτος, ευτραφής μεσήλικας κύριος, που περίμενε λίγο παραπίσω, για να προσθέσει, αμέσως μετά «Αυτή είναι η νίκη τους. Καλά τα κατάφεραν. Μας έχουν κάνει να τσακωνόμαστε μεταξύ μας».
- Αυτό που σου λέω. Εσύ τι είσαι, του Πολυτεχνείου; του αντιμίλησε ο νεαρός με οργή, για να προσθέσει «Τη δική σας γενιά πληρώνουμε. Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται τώρα»
- Από το ύφος που μιλάς, το περίμενα πως θα ακούσω κάτι τέτοιο... σχολίασε, απευθυνόμενος στο νοσταλγό του Παπαδόπουλου, ο μεσήλικας.
- Σταμάτα για να μην σε ξεφουσκώσω, τον απείλησε, έτοιμο να παρεκτραπεί, το ...σταγονίδιο, αλλά, ευτυχώς, εμφανίστηκε, ως από μηχανής Θεός" ο σεκιουριτάς, καλώντας τις ...αντιμαχόμενες πλευρές να δείξουν ψυχραιμία....
- Τι ήθελα και μίλησα; αναλογίσθηκε, μετανιωμένη, η ...πέτρα του σκανδάλου, δηλαδή ο ασπρομάλλης κύριος, που έβαλε τη ...φυτιλιά, στην αρχή, αναθεματίζοντας το πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να προκαλέσει, άθελά του, τον καυγά. Και που θέλοντας να πει, πάση θυσία, να πει τον πόνο του για το χαράτσι, έπιασε καινούργια κουβέντα με την ηλικιωμένη κυρία, που περίμενε, πιο μπροστά από εκείνον, στην ουρά... Και δεν ήταν ο μόνος. Οι περισσότεροι το ίδιο έκαναν. Τα είχαν βάλει με το χαράτσι, εξαναγκασμένοι να το πληρώσουν, με βαριά καρδιά. Κανείς δεν είχε κέφια. Κανείς δεν χαμογελούσε. Εκτός από την ταμία της ΔΕΗ, που χαμογέλασε συγκαταβατικά, όταν μια γυναίκα έβγαλε έναν πηγαίο, βαθύ αναστεναγμό, αφήνοντας το λογαριασμό και κάμποσα χαρτονομίσματα των 50 ευρώ στο γκισέ...
- Τις αμαρτίες τις δικές σας πληρώνουμε αντέτεινε ένας νεαρός που ήταν ακριβώς πίσω του.
- Τι λες παιδί μου, εμένα πληρώνεις; Με ξέρεις; πετάχτηκε ένας τρίτος, ευτραφής μεσήλικας κύριος, που περίμενε λίγο παραπίσω, για να προσθέσει, αμέσως μετά «Αυτή είναι η νίκη τους. Καλά τα κατάφεραν. Μας έχουν κάνει να τσακωνόμαστε μεταξύ μας».
- Αυτό που σου λέω. Εσύ τι είσαι, του Πολυτεχνείου; του αντιμίλησε ο νεαρός με οργή, για να προσθέσει «Τη δική σας γενιά πληρώνουμε. Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται τώρα»
- Από το ύφος που μιλάς, το περίμενα πως θα ακούσω κάτι τέτοιο... σχολίασε, απευθυνόμενος στο νοσταλγό του Παπαδόπουλου, ο μεσήλικας.
- Σταμάτα για να μην σε ξεφουσκώσω, τον απείλησε, έτοιμο να παρεκτραπεί, το ...σταγονίδιο, αλλά, ευτυχώς, εμφανίστηκε, ως από μηχανής Θεός" ο σεκιουριτάς, καλώντας τις ...αντιμαχόμενες πλευρές να δείξουν ψυχραιμία....
- Τι ήθελα και μίλησα; αναλογίσθηκε, μετανιωμένη, η ...πέτρα του σκανδάλου, δηλαδή ο ασπρομάλλης κύριος, που έβαλε τη ...φυτιλιά, στην αρχή, αναθεματίζοντας το πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να προκαλέσει, άθελά του, τον καυγά. Και που θέλοντας να πει, πάση θυσία, να πει τον πόνο του για το χαράτσι, έπιασε καινούργια κουβέντα με την ηλικιωμένη κυρία, που περίμενε, πιο μπροστά από εκείνον, στην ουρά... Και δεν ήταν ο μόνος. Οι περισσότεροι το ίδιο έκαναν. Τα είχαν βάλει με το χαράτσι, εξαναγκασμένοι να το πληρώσουν, με βαριά καρδιά. Κανείς δεν είχε κέφια. Κανείς δεν χαμογελούσε. Εκτός από την ταμία της ΔΕΗ, που χαμογέλασε συγκαταβατικά, όταν μια γυναίκα έβγαλε έναν πηγαίο, βαθύ αναστεναγμό, αφήνοντας το λογαριασμό και κάμποσα χαρτονομίσματα των 50 ευρώ στο γκισέ...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου