Οι συμβουλές της ψυχολόγου Bασιλικής Κάκαβου προς τους γονείς

Τη διάλεξη της Βασιλικής Κάκαβου παρακολούθησε ο Πρόεδρος των Παιδικών Σταθμών, Κώστας Παπαϊωάννου, τα στελέχη των Παιδικών Σταθμών, η Αντιδήμαρχος Έλλη Κατσανού, ο Πρόεδρος του Αθλητικού Οργανισμού Κώστας Σκαμαντζούρας κι οι Δημοτικοί  Σύμβουλοι Κυριάκος Χατζηλέρης και Γιώργος Μανωλάς. Ο Γενικός Γραμματέας του Δήμου Βασίλης Ταταρόπουλος, καθότι στρατιωτικός, κράτησε και σημειώσεις...

Πολύτιμες συμβουλές, μέσα από μια ενδιαφέρουσα Ημερίδα, είχαν την ευκαιρία να λάβουν οι γονείς που τα παιδιά τους φιλοξενούνται στους Παιδικούς και Βρεφικούς Σταθμούς του Δήμου Φυλής. Και λέμε ενδιαφέρουσα, γιατί οι γονείς είχαν την ευκαιρία να γίνουν οι ίδιοι κομμάτι ενός ζωντανού διαλόγου, καθώς εκτός από απορίες κι ερωτήσεις για το μεγάλωμα και τη συμπεριφορά των παιδιών τους, μίλησαν και για προσωπικές τους εμπειρίες, μέσα από τις οποίες βγήκαν χρήσιμα συμπεράσματα. Θέμα της Ημερίδας ήταν: «Οι Σημαντικοί σταθμοί στην ανάπτυξη ενός παιδιού, ανά αναπτυξιακό στάδιο, σε επίπεδο κινητικής, γλωσσικής, γνωστικής και κοινωνικο - συναισθηματικής εξέλιξης.
Το να μιλήσουμε για όλα τα «κεφάλαια της Ημερίδας», που κράτησε πάνω από δύο ώρες, θα ήταν κουραστικό, μπορούμε όμως να μεταφέρουμε μερικές χρήσιμες συμβουλές οι οποίες αν και ακούγονται δεν είναι πάντα αυτονόητες. Άλλωστε κανένας μας, κι αυτό δεν είναι κακό, δεν γεννήθηκε μαθημένος να μεγαλώνει παιδιά. Μαθαίνουμε όλοι στην πορεία. Να λοιπόν λίγα χρήσιμα πράγματα που μάθαμε από την Ημερίδα:
· Δεν είναι καθόλου περίεργο ένα βρέφος από 8 -12 μηνών να είναι ντροπαλό. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι αντικοινωνικό. Είναι απόλυτα φυσιολογικό.
· Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν έχουν ανεπτυγμένη μνήμη. Γι αυτό και ο αποχωρισμός από τους γονείς, τους δημιουργεί μεγάλο άγχος. Όταν τους βλέπουν να φεύγουν, δεν ξέρουν ότι θα ξαναγυρίσουν και αυτό τους προκαλεί φόβο. Οι γονείς πρέπει να τα αποχαιρετούν με σύντομο τρόπο, όταν φεύγουν από το σπίτι. Αντιθέτως, όταν πρωτοπάνε στον Παιδικό ή στον Βρεφικό Σταθμό, κάθονται για λίγο μαζί τους, για ένα δεκάλεπτο περίπου, παίζουν με τα παιγνίδια τους, μιλούν με τους παιδαγωγούς, τους δίνουν λίγο χρόνο, να εξοικειωθούν με το νέο περιβάλλον.
· Τα λεγόμενα «μεταβατικά αντικείμενα» π.χ. ένα πανάκι, μια κουβερτούλα, ένα αρκουδάκι, με τα οποία τα παιδιά δένονται και τα κουβαλούν μαζί τους, είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό για την ανάπτυξη ενός παιδιού σε αυτή την ηλικία (8 -12) μηνών, ακόμη και σε λίγο μεγαλύτερη. Φυσιολογικό είναι και το πιπίλισμα που συνήθως συνοδεύει αυτή τη συνήθεια. Οι γονείς δεν πρέπει να ανησυχούν. Αυτό που σίγουρα πρέπει να φροντίζουν είναι η καθαριότητα. Γι' αυτό και θα ήταν καλό να χωρίζουν το πανάκι ή την κουβέρτα σε δύο κομμάτι ή να αγοράζουν ένα ίδιο αρκουδάκι, ώστε να υπάρχει ανταλλακτικό μεταβατικό αντικείμενο.
· Μιλάμε συνέχεια στα παιδιά, ασχολούμαστε μαζί τους, εξασκούμε την ικανοτητά τους να μπουσουλάνε και να στέκονται όρθια.
· Μαζεύουμε από το σπίτι τα επικίνδυνα αντικείμενα και τους δημιουργούμε κατάλληλους και ασφαλείς χώρους για να κινούνται.
· Τους αρέσουν πολύ διάφορα πράγματα που δεν κοστίζουν, όπως για παράδειγμα τα σκεύη της κουζίνας. Τους δίνουμε λοιπόν την δυνατότητα να παίξουν και να απασχοληθούν με αυτά (εννοείται τα πλαστικά και όσα είναι ακίνδυνα)
· Τους μιλάμε ήρεμα, είμαστε υπομονετικοί και ψύχραιμοι. Όταν οι γονείς είναι ήρεμοι είναι και τα παιδιά.
· Ελέγχουμε την ανάπτυξή τους και την ψυχοκινητική τους συμπεριφορά, ανά τακτά διαστήματα. Δίνουμε προσοχή και ελέγχουμε το ύψος, το βάρος, την κίνηση, το λόγο.
· Σε ηλικία 1-2 ετών τα παιδιά συνήθως χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο και τα δυο τους χέρια. Αν διαπιστώσουμε ότι το παιδί μας προτιμάει να κάνει περισσότερα πράγματα με το αριστερό χέρι δεν το καταπιέζουμε και δεν παρεμβαίνουμε.
· Σε ηλικία 15 - 18 μηνών, περιμένουμε από το παιδί μας, να λέει περίπου 50 λέξεις. Συνήθως από αγαπημένα πρόσωπα. Π.χ. «Μπαμπά - μαμά» κ.τ.λ. Φυσικά τα πιο δύσκολα ονόματα ή τις λέξεις με φθόγγους δεν τις λέει καθαρά αλλά με τον δικό του τρόπο.
· 18 -24 μηνών λέει απλές φράσεις όπως π.χ. «πιώ νερό» Επαναλαμβάνει επίσης λέξεις που ακούει.
· Στην ηλικία 1-2 ετών (ονομάζεται μάλιστα πρώτη εφηβεία) είναι συχνό φαινόμενο τα παιδιά να παθαίνουν κρίσεις θυμού. Π.χ στο Super Market, όταν δεν τα αφήνουμε να πάρουν ή να πιάσουν κάτι που θέλουν ή και στο σπίτι, αν για παράδειγμα θέλει να παίξει με τα φώτα ή τις πρίζες και δεν το αφήνουμε. Αυτές τις κρίσεις θυμού πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ως μια θεατρική παράσταση. Πότε τελειώνει μια θεατρική παράσταση; Όταν φεύγει το κοινό. Έτσι, όταν το παιδί μας πάθει κρίση θυμού στο σπίτι, απομακρυνόμαστε από κοντά του, όταν κρίνουμε πως πρέπει να το σταματήσουμε, του αλλάζουμε χώρο. Το βάζουμε στην κούνια του ή στο πάρκο, για να το αισθανθεί ως τιμωρία. Η τιμωρία δεν πρέπει να διαρκεί πολύ. Για παράδειγμα ένα παιδί τριών ετών, είναι ικανό να αντιληφθεί μια τιμωρία τριών λεπτών. Όταν ησυχάσει και παίξει ήρεμο με τα παιγνίδια του το επιβραβεύουμε. Αν είμαστε σε ξένο χώρο και πάλι το απομακρύνουμε από τον πολύ κόσμο και του μιλάμε ήρεμα εξηγώντας του αυτό, που πρέπει να γίνει.
· Πολλά παιδιά σε κρίσεις θυμού, κρατούν την αναπνοή τους και λιποθυμούν για 30 - 60 δευτερόλεπτα. Αν αυτό συμβαίνει στο παιδί μας το πρώτο που ελέγχουμε είναι να μην υπάρχουν παθολογικά αίτια.π.χ. κρίσεις επιληψίας. Δεν το μαλώνουμε και δεν του φωνάζουμε, γιατί ακόμη και με αυτή τη συμπεριφορά έχει πετύχει το σκοπό του, αφού έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Το «ΟΧΙ» πρέπει να είναι «ΟΧΙ» και δεν το λέμε άγρια, αλλά με ήρεμο τόνο.
· Δεν πρέπει να λέμε «Όχι» σε όλα τα ζητήματα, αλλά μόνο στα σοβαρά. Δεν είναι καλό να δείχνουμε πως αποφασίζουμε για όλα εμείς. Του δίνουμε τη δυνατότητα της επιλογής, όπως για παράδειγμα να φορέσει την κίτρινη και όχι την κόκκινη πυτζάμα.
· Το επιβραβεύουμε συχνά, αλλά όχι για τα αυτονόητα πράγματα, όπως για παράδειγμα επειδή κάνει μπάνιο, ή τρώει το φαγητό του.
· Είναι σημαντικό από τις μικρές ηλικίες να του λέμε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ»
Αξίζει, τέλος,  να σημειωθεί, πως κατά τη διάρκεια της Ημερίδας, προβλήθηκαν και μερικά ευφάνταστα «βιντεάκια», όπως αυτό με έναν απίστευτο μπόμπιρα, που για να κερδίσει την προσοχή της μαμάς του, κάθε φορά που την έβλεπε σε ένα χώρο μέσα στο σπίτι, έπεφτε ανάσκελα και σπάραζε στο κλάμα. Όταν εκείνη περνούσε από μπροστά του αδιάφορη και πήγαινε στην κουζίνα, το μωρό σηκωνόταν και απόλυτα ψύχραιμο, έφτανε ως την πόρτα της κουζίνας, όπου έπεφτε στο πάτωμα και  ξανάρχιζε το κροκοδείλιο κλάμα. Η σκηνή συνεχίστηκε στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, στο μπάνιο, όπου κι αν πήγε η «άκαρδη» μαμά του...
 Εν τέλει, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της ζωή μας. Μερικές φορές γίνονται ηθοποιοί, προκειμένου να κερδίσουν την προσοχή και το χάδι μας. Όπως και να 'χει ακόμη και την ώρα που διχως λόγο, κλαίνε γοερά,  ακόμη κι αν δεν πρέπει να τους το δείξουμε, τα παιδιά μας, δεν παύουν ποτέ, να είναι, αξιολάτρευτα!