Ο λόγος του Δημάρχου Φυλής για την Εθνική Επέτειο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΪΜΗΣ

Βρισκόμαστε εδώ, για να τιμήσουμε μια απ' τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορική πορεία του ελληνικού έθνους. Την 25η Μαρτίου 1821. Μέρα ξεχωριστή, μέρα διπλής γιορτής: του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου ο Αρχάγγελος Γαβριήλ έφερε στην Παναγία το μήνυμα του λυτρωμού των ανθρώπων από το ζυγό της αμαρτίας και του ξεσηκωμού των υπόδουλων Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους κατακτητές. Διπλή, μοναδική μέρα, γιορτάζουν σήμερα όλοι οι Έλληνες. Το τέλος δυο δραμάτων μας, του Πανανθρώπινου και του Εθνικού. Αυτήν ακριβώς τη μέρα του λυτρωμού από το ζυγό της αμαρτίας, διάλεξαν οι πρόγονοί μας για να υψώσουν το λάβαρο της επανάστασης και να βροντοφωνάξουν σε όλο τον κόσμο: Ελευθερία ή θάνατος. Αυτή τη μέρα βρήκαν να συνταιριάζει καλύτερα από κάθε άλλη τον πόθο τον εθνικό και την πίστη τους στο Χριστό και να διατυπώσουν με μια φράση τους σκοπούς του μεγάλου ξεσηκωμού τους «για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδας την ελευθερία». Λίγα είναι τα έθνη που δικαιούνται να καυχώνται ότι το ιστορικό τους μονοπάτι συνδέεται με ένα τρίπτυχο που συνδυάζει ταυτόχρονα τη ζωή, την ελευθερία, την εθνική αναγέννηση. Και ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα και το Ελληνικό Έθνος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, προκειμένου να αναλύσουμε το ιστορικό αυτό θαύμα, που αποτελεί στην κυριολεξία η 25η Μαρτίου 1821 - όχι μόνο ως ενός γεγονότος με εθνική, αλλά και με παγκόσμια σημασία. Βρισκόμαστε πραγματικά σε μια εποχή ορόσημο. Η Αμερικανική επανάσταση που έχει προηγηθεί και η Γαλλική που ακολουθεί το 1789 είχαν αρωματίσει βαθειά τον αέρα της ελευθερίας σε παγκόσμια κλίμακα. Στην προσπάθεια αυτή έρχεται να προστεθεί και ο τιτάνιος αγώνας των Ελλήνων μετά από μια μακροχρόνια και ομολογουμένως αποτρόπαια καταδυνάστευση τεσσάρων περίπου αιώνων Οθωμανικής απολυταρχίας, όπου τα πάντα κατά τη ρήση του Εθνικού μας Ποιητή «έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Ξεκινά λοιπόν μια ολομέτωπη σε όλα τα επίπεδα επανάσταση, εθνεγερσία την ονόμασαν μερικοί και παλιγγενεσία μερικοί άλλοι. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για ολομέτωπη πανεθνική εκστρατεία εναντίον ενός δυνάστη που από άποψη ισχύος κατατασσόταν την εποχή εκείνη, σε έναν από τους πιο ισχυρούς παράγοντες στα παγκόσμια χρονικά. Ο αγώνας ξεκινά, μέσα από τις πλέον αντίξοες συνθήκες. Στερούνται σχεδόν τα πάντα οι ηρωικοί αυτοί πολεμιστές της εποχής του αγώνα του 1821. Τεράστια έλλειψη πολεμικού εξοπλισμού και εφοδίων. Ωστόσο δεν διστάζουν να ξεσηκωθούν και να αρπάξουν τα ίδια τα όπλα των δυναστών τους με τα οποία και τους εξολοθρεύουν. Έχουν όμως τεράστιο απόθεμα ψυχής. Μιας ψυχής που φτάνει να διαλύσει την ισχυρότερη ίσως αυτοκρατορία της εποχής τους. Μια χούφτα άνθρωποι όλοι κι όλοι, χωρίς οργανωμένο στρατό, χωρίς χρήματα, χωρίς πολεμικό υλικό. Και καταφέρνουν το θαύμα! Να υπερισχύσουν απέναντι σε έναν από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου της εποχής εκείνης. Ωστόσο η πορεία της επανάστασης δεν είναι πάντα ρόδινη. Από την πρώτη κιόλας στιγμή ξεπετάγονται εμπόδια που απειλούν να «κονιορτοποιήσουν» στο διάβα τους, ότι καλύτερο προσπάθησε να δημιουργήσει η Ελληνική ψυχή. Πρώτο εμπόδιο, το εχθρικό ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. Το περιβάλλον αυτό ακούει και υπακούει στο όνομα της Ιεράς Συμμαχίας με επικεφαλής τον Αυστριακό Καγκελάριο Μέτερνιχ, που έχει αναλάβει στο όνομα της επιβίωσης των απολυταρχικών θρόνων της Ευρώπης το «στραγγάλισμα» κάθε φιλελεύθερης φωνής στη γηραιά Ήπειρο. Παρόλο το εχθρικό και αντίξοο διεθνές περιβάλλον η Ελλάδα πετυχαίνει το θαύμα. Με την πίστη στον αγώνα, τους ποταμούς αίματος και τις θηριωδίες που υπέστη ο λαός. Αναστρέφει άρδην το αρνητικό κλίμα. Πετυχαίνει τη συστράτευση των Ευρωπαϊκών λαών που θα οδηγήσει σταδιακά στη δημιουργία ενός αυθόρμητου και ασυγκράτητου φιλελληνικού ρεύματος. Σε αυτό θα συστρατευτούν κορυφαία στελέχη του ανθού της Ευρωπαϊκής νεολαίας, πολλά από τα οποία θα χύσουν το αίμα τους και θα αφήσουν τα οστά τους στα ηρωικά πεδία των μαχών της Ελληνικής γης. Δεύτερο μεγάλο εμπόδιο. Η εθνική μας διχόνοια. Και εδώ αξίζει να κάνουμε αναφορά στους στίχους του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, που εύγλωττα περιέγραψε στους στίχους του Εθνικού μας Ύμνου, «Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και συ». Και είναι αυτή η διχόνοια . ο εμφύλιος πόλεμος. που θα οδηγήσει στην άνανδρη εκτέλεση του ήρωα στο χάνι της Γραβιάς, Οδυσσέα Ανδρούτσου, ο οποίος κατακρημνίζεται από τους Έλληνες αντιπάλους του, από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Και ακολουθούν δεκάδες αποτρόπαια τέτοια περιστατικά, με αποκορύφωμα την εν ψυχρώ δολοφονία του γιου του Αντιστρατήγου του αγώνα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Και ο κατάλογος συνεχίσθηκε βαρύς κι αμείωτος. Στην κρίσιμη αυτή περίοδο και ενώ η επανάσταση φαινόταν να πνέει τα λοίσθια, ο Ευρωπαϊκός φιλελεύθερος παράγοντας, που παρέσυρε με τη δυναμική του τους συντηρητικούς ηγεμόνες της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ρωσίας, ήρθε σαν από μηχανής Θεός να δώσει την οριστική και ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα λύση. Με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου και τη συντριβή του Οθωμανικού και Αιγυπτιακού Στόλου, συντελείται το θαύμα που θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην αναγνώριση της Ελληνικής Ανεξαρτησίας με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830. Βέβαια τίποτα δεν θα γινόταν εάν δεν υπήρχαν τα οράματα και η τραγική θυσία του Ρήγα Φεραίου, που ήταν ο πρώτος που οραματίστηκε και συνέταξε ένα εφικτό πρόγραμμα δράσης άμεσης εφαρμογής στηριγμένο στην ενότητα όλων των Βαλκανικών χωρών, με στόχο τη λευτεριά και την κοινωνική δικαίωση των Βαλκανίων. Ήταν αυτός που είχε την ικανότητα να οργανώσει ένα καθαρά λαϊκό και με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις κίνημα ενάντια στους Τούρκους και τους κοτζαμπάσηδες συνεργάτες τους. Τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς τον Αδαμάντιο Κοραή, τον Ευγένιο Βούλγαρη, τον Άνθιμο Γαζή και τόσους άλλους μεγάλους δασκάλους, οι οποίοι στάθηκαν φωτοδότες του γένους στη σκοτεινή νύχτα της σκλαβιάς και εμψυχωτές αλλά και θεωρητικοί των μεγάλων οραμάτων της ελληνικής επανάστασης. Τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς τη γενιά των πολεμιστών, το Μακρυγιάννη, το Μπότσαρη, τον Καραϊσκάκη, τη Μπουμπουλίνα, τον Κανάρη, τον Παπαφλέσσα, τον Διάκο, το δικό μας Καπετάν Μελέτη Βασιλείου και τόσους άλλους αφανείς, που έγιναν η ενσάρκωση του ιδεατού εθνικού ήρωα όπως αυτός συμβολίζεται στην ελληνική ιστορία, μέσα από τα πρόσωπα του Μεγαλέξαντρου και του Διγενή Ακρίτα, τότε και τώρα και σε κάθε κρίσιμη καμπή του έθνους μας. Με τις θυσίες των Ελλήνων, την αυταπάρνηση των Φιλελλήνων και τη βοήθεια του Θεού, το θαύμα πήρε σάρκα και οστά. «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω. Η Ελλάδα είναι προορισμένη να ζήσει και θα ζήσει». Και στο αιώνιο βιβλίο της Ιστορίας, ο Μεγαλοδύναμος έγραψε: Οι Έλληνες ελεύθεροι. Άλλωστε η λέξη Ελληνισμός ήταν πάντα συνώνυμο της λέξης Ελευθερία. Σε αυτό τον αγώνα όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τη συμβολή του Κλήρου που υπήρξε καίρια, ξεχωριστή και πρωτοποριακή. Η εκκλησία, με τη διδασκαλία της και τη ζεστασιά της, κράτησε ζωντανή την ψυχή του σκλάβου και την προφύλαξε από δυο μεγάλους θανάτους: τον εξισλαμισμό και τη δυτικοποίηση. Δεν άφησε τους Έλληνες ούτε να τουρκέψουν ούτε να φραγκέψουν. Οι Εκκλησίες και τα μοναστήρια στάθηκαν το καταφύγιο των διωγμών, προμαχώνες και πολεμόκαστρα της ελευθερίας. Τέτοιους ιστορικούς προμαχώνες έχουμε κι εμείς. Κι είναι η ιστορική εκκλησία και σημερινή ενορία του Άη Γιάννη και η Μόνη Κλειστών. Σε αυτές τις κοιτίδες πίστης και ελληνισμού, φυλάχτηκαν σπουδαίοι θησαυροί της φυλής μας και επιτελέστηκε το σπουδαίο εθνικό έργο της μόρφωσης των Ελλήνων ώστε, μέσα από τη στάχτη του σκλαβωμένου γένους να φανούν οι σπινθήρες της πνευματικής φωτιάς που σιγά σιγά θα φώτιζαν το δρόμο για το μεγάλο αγώνα του '21. Και βρισκόμαστε σήμερα, οι απόγονοι των ηρωικών αυτών ανθρώπων, στην κρισιμότερη ίσως καμπή της νεοελληνικής ιστορίας, να προσπαθούμε να αντλήσουμε διδάγματα, από την ηρωικότερη και αξιοπρεπέστερη ίσως περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας. Στην κρίσιμη αυτή περίοδο, η εθνική μας ανεξαρτησία που οι πρόγονοι κατέκτησαν με ποταμούς αίματος βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Ένα κολοσσιαίο οικονομικό χρέος, απειλεί να συντρίψει την κοινωνική συνοχή και κοινωνική ομοιογένεια του Ελληνικού κράτους και να το οδηγήσει σε βαθειά κρίση και διχασμό. Για όλους του παραπάνω λόγους η εφετινή Εθνική επέτειος των 191 ετών της εθνικής παλιγγενεσίας, θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν την εθνική πνευματική κολυμβήθρα, αναβάπτισης των εθνικών αξιών και αναπτέρωσης των ελπίδων ενός έντιμου και υπερήφανου Λαού, που έχει οδηγηθεί στο κατώφλι της καταρράκωσης της εθνικής του αξιοπρέπειας. Και από αυτήν την αναβάπτιση να αναζητηθούν και να αντληθούν στην επιφάνεια νέες ηθικές αρχές και αξίες που θα οδηγήσουν το σύγχρονο ελληνικό έθνος στη νέα εθνική του αναγέννηση:

-Την Επιβολή της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα από το Κράτος Δικαίου και Ισότητας.

-Τον διαρκή έλεγχο και την ουσιαστική διαφάνεια στο δημόσιο βίο.

-Την ορθολογική αναδιοργάνωση και εξυγίανση του κρατικού οικοδομήματος. 

-Τη ριζική εξυγίανση του πολιτικού συστήματος.

-Την αναστροφή του αρνητικού διεθνούς κλίματος εις βάρος της χώρας.

-Και τέλος το σημαντικότερο, την αποκατάσταση της Εθνικής αξιοπρέπειας και εθνικής ανεξαρτησίας, που έχουν θανάσιμα πληγεί από τον άφρονα κολοσσιαίο υπερδανεισμό που προσπαθεί να μετατρέψει την αδούλωτη Ελληνική Ψυχή σε ψυχή προσκυνημένου επαίτη. Αυτό είναι πιστεύουμε ένα βασικό και σίγουρα όχι εξαντλητικό πλαίσιο αρχών και αξιών που θα μπορούσε εμπνευσμένο από τις αρχές και αξίες της εθνεγερσίας του 1821, να οδηγήσει ξανά, τη χώρα μας, στο φωτεινό μονοπάτι της ζωής, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Έχοντας λοιπόν ως γνώμονα τις λίγες αυτές σκέψεις, εύχομαι από βάθους καρδιάς, η εθνική ανάταση και αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους να σημάνει πραγματικά από σήμερα, με αφορμή την 191η επέτειο της εθνικής μας εθνεγερσίας, που οδήγησε εν κατακλείδι στην εθνική μας ανάσταση, ολοκλήρωση και παλιγγενεσία.