ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΗΣ: ΕΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...

Γράφει ο Βασίλης Καμπόλης

Mε αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Ασπροπυργιώτη ιστορικού Δημήτρη Καλλιέρη, που πρόσφερε τα μέγιστα στην ανάδειξη της ιστορίας της ευρύτερης περιοχής, ο  συγγραφέας και ζωγράφος Βασίλης Καμπόλης, που ευτύχησε να είναι φίλος του εκλιπόντος, αφιέρωσε, το παρακάτω άρθρο στη μνήμη ενός σπουδαίου ανθρώπου, που εκτός από τα βιβλία του, άφησε πίσω του, ως πνευματική παρακαταθήκη, κι ένα σημαντικό ανέκδοτο έργο.

 



"Ο μεγαλύτερος

 εχθρός τού

 ανθρώπου μπορεί να

 είναι ο θάνατος, αλλά

 ο μεγαλύτερος

 εχθρός της

ανθρωπότητας

 στάθηκε πάντα η

 λήθη".

Το  ότι ο τόπος διαμορφώνει νοοτροπίες είναι γνωστό από την εποχή τού Ομήρου, αλλά και η συνείδηση τής ταυτότητος καθορίζει συμπεριφορές και στάσεις ζωής.

Η ευγνωμοσύνη προς την πάτρια γη είναι ένα από τα αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά τού Έλληνα που δεν έπαψε μέσα στους αιώνες να εκδηλώνει ποικιλλότροπα την αγάπη για τον τόπο του. Και ο Δημήτρης Καλλιέρης αγαπούσε τον τόπο του, τους ανθρώπους, τις μνήμες, τις παραδόσεις κι ήταν η αγάπη του αυτή μια αγάπη μετά λόγου γνώσεως.

Με την χαρακτηριστική ενός ευεργέτη, γενναιοδωρία ο Δημήτρης Καλλιέρης ήρθε και συμπαρατάχθηκε στον κοινό αγώνα ενάντια τής λήθης, πάντα νέος, πάντα αναζητητής. Πίσω από την δημιουργία πνευματικών κέντρων, λαογραφικών συλλόγων, βιβλιοθηκών, πολιτιστικών δρώμενων, λαογραφικών συμποσίων, έκδοση εφημερίδων και πολλών πολλών άλλων, βρίσκεται ο Δημήτρης. Η εφημερίδα «Λαμπηδόνα» στάθηκε ένας πολιτιστικός φάρος δείχνοντας σε όλους πώς μπορεί ένα μέσο να παράγει πολιτισμό.

Πάντα άρχοντας λόγω πεποιθήσεως, δεν μπαίνει στη συγγραφή παρά μόνον όταν είναι έτοιμος. Με την άνεση τού έφηβου κολυμβητή μέσα στο πέλαγος δέκα χιλιάδων χρόνων ιστορίας. Ακριβολόγος και ακριβοδίκαιος, λεπτολόγος και απαίρητος, λιτός, ακόλουθος τού μέτρου και της χρυσής τομής. Μακριά από κάθε ματαιοδοξία, ιστορεί. Ανακαλύπτει το ουσιώδες στο μικρό, στο λαϊκό, στο λίγο.

Η γραφή του Θουκυδίδια, η κρίση του κοσκινίζει το γεγονός. Άγγιζε τα πράγματα με την ευλάβεια ενός πνευματικού, με την αθωότητα ενός παιδιού, γιατί ήξερε πώς χαϊδεύεται στον ήλιο ένα μισοκατεστραμμένο ιστορικό κουφάρι, ένα κιτρινισμένο απ’ την φθορά χαρτί· και είχε εκείνον τον μαγικό τρόπο να τα ανασύρει από την λήθη, να τα αποκαθάρει και να μας τα παραδίδει ακέραια στο φως. Ένα άλλο Θριάσιο, ένας άλλος Ασπρόπυργος, μία άλλη Χασιά, μία άλλη Αττική και τέλος μία άλλη Ελλάδα αναδύονται μέσα απ’ την αιθαλομίχλη τού παρελθόντος. Ιχνηλατεί την παράδοση, την ζει, μάς δείχνει το άξιον εστί, αυτό που πάντα θα υπάρχει, αυτό που πρέπει να γίνουμε άξιοι να δούμε.

Μέσα σε ένα πανεπιστημιακό κατεστημένο που έχει παραφράσει τον Έγελο και το κεντρικό του σύνθημα είναι «Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις θεωρίες μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», σκαλίζει υπομονετικά έναν κόσμο δικαίωσης, έναν κόσμο αλήθειας, έναν κόσμο όπου η ύπαρξη αποκτά λογική συνέχεια και μας διδάσκει ότι η ιστορία έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι οι περισσότεροι πιστεύουν, ειδικά για όποιον ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ κι όχι απλά να λέγεται Έλληνας.

Έφυγε χορεύοντας. Το δικό του μαρμαρένιο αλώνι στάθηκε η πλατεία τού Ασπροπύργου στο δημόσιο χορό τής Αποκριάς. Η τελευταία παραγγελιά, «Το πονεμένο στήθος μου». Έτσι, με την χάρη τού χορευτή στο πιο απαιτητικό του άλμα έκανε την τελευταία αντιπαράθεσή του με το σκότος δίνοντάς μας και το τελευταίο έξοχο μάθημα ζωής. Ναι, ο κόσμος μπορεί να είναι σκοτεινός αλλά αρκεί ένα κομμάτι Ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα.

Το έργο του τεράστιο, δεν έχει ακόμα εκτιμηθεί όσο πρέπει και δεν έχει γίνει ακόμα κτήμα όλων των Ελλήνων. Πέραν του «Ο Δρόμος προς την Εθνεγερσία» και των δύο τόμων «Το Χωριό μας», μέλλουν να δουν το φως τρία ακόμη μεγάλα έργα του. α) «Ασπρόπυργος, Ένα Μουσικό Σταυροδρόμι», β) «Δημήτρη Καλλιέρη Ιστορία» και γ) «Οι Σαρακατσάνοι τής Αττικής».

 Ο Δημήτρης Καλλιέρης δεν πρέπει να μεταβληθεί σε μια ιστορική παρένθεση παρόμοια με εκείνη τού Πλήθωνα Γεμιστού, πρέπει να διαδοθεί ο λόγος του, να ταξιδέψει, γιατί δεν είναι απλά ο λόγος ενός ιστοριοδίφη ή ενός λαογράφου, αλλά ενός Μέγιστου Ιστορικού, ενός έξοχου Έλληνα, ενός Ιστορικού Για Πάντα.