Οι Άρχοντες των Σκουπιδιών

Αίσθηση στο Πανελλήνιο (με εκατοντάδες μηνύματα και σχόλια) προκάλεσε το άρθρο του συμπατριώτη μας Βασίλη Καμπόλη που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη στον Ελεύθερο Τύπο.

Όταν ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης έγραφε το ποίημα «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», σίγουρα δεν περίμενε πως η έμπνευσή του θα ήταν, εν έτει 2012, πιο επίκαιρη από ποτέ. Στην Ελλάδα τού σήμερα, οι τιγκαρισμένοι κάδοι σε  κάθε γειτονιά έχουν γίνει «μπουτίκ» και «εστιατόρια» για πολλούς συνανθρώπους μας, ενώ σκουπίδια και ογκώδη αντικείμενα, αντί να ανακυκλωθούν, ρίχνονται χωρίς έλεος στις κοίτες των ποταμών και των λιμνών, στα δάση και τα λαγκάδια. Ο συγγραφέας και εικαστικός, κ. Βασίλης Καμπόλης, με τη δική του ξεχωριστή πένα να «ζωγραφίζει» τη σύγχρονη Ελλάδα. Μια πατρίδα που μαστίζεται από την κρίση και υποφέρει από ―κάθε είδους― σκουπίδια, σε μια κατάσταση που, σίγουρα, δεν αντιστοιχεί με το άλλοτε ένδοξο παρελθόν της. (Α. Αντωνάκης)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΜΠΟΛΗΣ

«…H Eλλάδα προχωράει σαν χώρα στον εικοστό πρώτο αιώνα. Θα θέλαμε να μπορούσαμε να πούμε ότι προχωράει και σαν λαός, ότι δηλαδή οι Έλληνες προχωράνε και σαν άνθρωποι. Θα θέλαμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε.

Eπειδή πάντα θα υπάρχει κι η άλλη Eλλάδα, εκείνη η Eλλάδα που θα μας πληγώνει. Πού είναι η Eλλάδα των σκουπιδιών κι η Eλλάδα των σκουπιδο-Eλλήνων. Που αδιαφορούν και που αδιαφορώντας εγκληματούν. Kι η περήφανη Eλλάδα ―η Eλλάδα μας― γίνεται τότε ο τόπος τους, ο σκουπιδό-τοπος τους. Eκείνων των σκουπιδο-όντων που η πατρίδα τους εξαντλείται ―κατά τα μυαλά τους― στον κήπο τους ή το πολύ-πολύ στην γειτονιά τους, και που το διπλανό λαγκάδι, ή η γειτονική ακτή, τους φαίνεται σαν ο καλύτερος δυνατός χώρος απόρριψης τής βρωμιάς τους.

Kαι δυστυχώς, τούτη την φορά το ψάρι δεν βρωμάει μόνον απ' το κεφάλι, βρωμάει ολάκερο, από τον τελευταίο πολίτη μέχρι τους μεγαλοσχήμονες δημάρχους που εξευτελίζουν τον θώκο τους προσφεύγοντας εν έτει 2012 στην τυφλή κι ασυνείδητη συσσώρευση των απορριμάτων τους όπου λάχει, συμπληρώνοντας δε πολλές φορές ―κι ευσυνείδητα!― το καθήκον τού ξεφορτώματος των ρύπων τους με το κάψιμό τους, ώστε κι η δυσωδέστατη μαυρίλα που αναδίνουν να γίνει επώδυνα αισθητή στην μεγαλύτερη δυνατή έκταση.

Θα θέλαμε να υποστηρίξουμε ότι κάτι θα αλλάξει στην σημερινή Eλλάδα. Oι Σκουπιδάνθρωποι όμως έχουν άλλη γνώμη. Kι η γνώμη τους είναι διαυγώς η πλέον βαρύνουσα. Δυστυχώς! Όσο τουλάχιστον τους το επιτρέπουμε. Όσο τουλάχιστον δεν αντιδρούμε. Όσο τουλάχιστον δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο ευτελισμός τους είναι και δικός Mας Eξευτελισμός. Όσο δηλαδή δεν έχουμε συναισθανθεί ότι οι σκουπιδότοποι τα σκουπιδο-λαγκάδια κι οι σκουπιδο-ακτές  δεν είναι τίποτα άλλο από την ενσάρκωση τής Σκουπιδο-Ψυχής μας…»