ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΜΠΟΛΗ
Όσοι δεν έχουν ιδία εμπειρία του ροχαλητού και της ποδαρίλας του στρατώνα, έχουν την αφελή εντύπωση ότι τον στρατό τον διοικούν οι στρατηγοί. Βεβαίως, όλοι οι ευδοκίμως υπηρετήσαντες γνωρίζουν καλώς ότι το στράτευμα διοικούν οι λοχίες κι οι επιλοχίες.
Το αυτό συμβαίνει φυσικά και στα υπουργεία, τις ΔΕΚO (Δημόσιες Επιχειρήσεις Καθημερινών Ωδινών), τους OΤΑ, ΜΤΣ, ΦΧΜ, ΣΞΨ και λοιπά ακρωνύμια, που ταλανίζουν την ύπαρξή μας. Εκεί βέβαια δεν ονομάζονται επιλοχίες, αλλά γραμματείς, φαρισαίοι, εισηγητές, επιθεωρητές, καταχωρητές, αναπληρωτές, κι ο,τιδήποτε καταλήγει σε ες-ες.
Βλέπετε, πρόκειται στην ουσία περί μηχανισμών κι οι μηχανισμοί λειτουργούν με γρανάζια. Τα γρανάζια είναι διαρθρωμένα σε σχήμα πυραμιδωτό. Τα ανώτερα λοιπόν γρανάζια δεν έρχονται σε επαφή παρά με άλλα γρανάζια του ίδιου του μηχανισμού και γι’ αυτό ουδόλως μας αφορούν και μας καίνε. Εμείς γνωρίζουμε μόνο τα μικρομεσαία γρανάζια, που εμπλέκονται συνέχεια μαζί μας. Γι’ αυτό και δεν μας πολυκόφτει αν τα υψηλά ιστάμενα γρανάζια είναι καλώς προσαρμοσμένα και καλολαδωμένα. Oυδέποτε θα τα συναντήσουμε, αλλά κι αν γίνει αυτό κατά λάθος, πάλι στα μικρομεσαία γρανάζια θα μας παραπέμψουνε. Αυτό απαιτεί η ιεραρχία, που δεν θα τη λέγανε έτσι αν δεν τη θεωρούσαν Ιερή. Κι ως Ιερή, είναι ανέγγιχτη, άρα, πάλι με τα γραναζάκια θα ξαναμπλέξουμε. Και τι γίνεται όταν αυτά είναι λιγάκι σκουριασμένα, λιγάκι φαγωμένα στις γωνίες τους, λιγάκι λασκαρισμένες οι βίδες τους; Ρίχνουμε λαδάκι, θα ομολογήσετε αυθόρμητα, με τη σοφία που σας πρόσφεραν τόσα και τόσα χρόνια εμπειρίας με τους διάφορους μηχανισμούς.
Είναι γεγονός ότι χωρίς λιπαντικό, στριγγλίζουνε, βογγάνε, ζορίζονται και τελικά, στροφή δεν παίρνουν, γι’ αυτό κι οι περισσότεροι νεο-Έλληνες έχουν πάντα πρόχειρο το λαδωτήρι στην κωλότσεπη, οσάκις πρόκειται να έρθουν σ’ επαφή με κρατικά γρανάζια. Γιατί φοβούνται μήπως το γραναζάκι τούς αρπάξει κανένα μανίκι, καμιά γραβάτα, κανένα ακροδάχτυλο. Τό ‘χουν αυτό το πρόβλημα τα σκουριασμένα εξαρτήματα, επειδή η συμπεριφορά τους είναι ―λόγω της κατάστασής τους― απρόβλεπτη.
Επειδή τα χαμηλά γρανάζια, τα γνωρίζουμε, είναι ένα συνονθύλευμα φτιαγμένο στο περίπου. «Νούμερο 12» έλεγαν οι προδιαγραφές, «νούμερο 8,5» έβαζε ο μηχανικός, που ξεδιάλεγε όποιο γρανάζι βρισκόταν δίπλα του. «2 γρανάζια νούμερο 24», έλεγαν τα εγχειρίδια, ας βάλουμε «8 των 6», σκεφτόταν ο μηχανικός, περιχαρής για τη χρήσιμη εφευρετικότητά του. «Λαδώνετε καλώς ανά πενθήμερο OΛO το μηχανισμό», συμβούλευαν οι κατασκευαστές, «ρίξτε μπόλικο γράσσο στην κορυφή κι από κει θα κυλήσει προς τα κάτω», ανακοίνωνε ο εντόπιος καινοτόμος εφευρέτης των νόμων της βαρύτητας.
Κι έτσι μας προέκυψαν οι διάφοροι αυτοί διαβρωμένοι Λεβιάθαν, που τους φτιάξαμε τάχα για να μας υπηρετούν κι αυτοί μας δείχνουν τα δοντάκια τους γρυλίζοντας. Και το χειρότερο όλων, είναι που όλοι δείχνουνε την καλογυαλισμένη κορυφή, που αστράφτοντας γυροσκοπεί με 8.000 στροφές ανά δευτερόλεπτο κι αλληλοθαυμάζονται ικανοποιημένοι. Ή πάλι, όταν δουν πως σέρνεται λιγάκι η μηχανή, έχουν έτοιμη τη συνταγή: «Αλλάξτε τις ροδέλλες πάνω-πάνω». Και χρόνια τις αλλάζανε και χρόνια τις αλλάζουν… κι ολημερίς το χτίζανε, τη νύχτα γκρεμιζόταν. Αλλ’ αυτό είναι απ’ άλλο τραγούδι.
Κι έτσι, οχυρωμένοι στην καλολαδωμένη ασφάλειά τους, οι ακραίοι οδοντωτοί τροχοί, στέλνουν σήματα, βγάζουν εγκυκλίους, νομοθετούν, νουθετούν, επιτιμούν, αποφασίζουν και διατάζουν. Ή έτσι νομίζουνε. Επειδή ό,τι κι αν πουν και κάνουν, φτάνει μέχρις εκεί που φτάνει το λαδάκι που τους περισσεύει, δηλαδή ελάχιστα πιο κάτω. Τα υπόλοιπα λειτουργούν ερήμην τους, ερήμην του σκοπού για τον οποίο φτιάχτηκαν, ερήμην του τρόπου που προβλέπουν όλες οι βιβλιοθήκες του δυτικού πολιτισμού. Λειτουργούν ιδιώνυμα, ιδιόρρυθμα, παρά νόμον και φύσει, λειτουργούν εντέλει ραγιάδικα.
Και μένουν όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή εμείς, που πλησιάζουμε έντρομοι τα τέρατα που φτιάχτηκαν για την εξυπηρέτησή μας, να περιμένουμε τον Μεγάλο Μηχανικό, τον Μεγάλο Θαυματοποιό, αυτόν που θα διορθώσει τους μηχανισμούς αγγίζοντάς τους με το μαγικό ραβδί του. Μόνο που τα θαύματα έγιναν όλα πριν την ανακάλυψη των νόμων της Μηχανικής. Κι επειδή ακόμα κι όταν γίνονται, αργούν επώδυνα, μήπως θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να πιέζουμε περισσότερο για την επιδιόρθωσή τους; Κι άμα δεν παίρνουνε στροφές, ας ρίχνουμε και καμιά κλωτσιά! Δεν αποκλείεται με το ταρακούνημα να σφίξουνε οι βίδες τους. Κι άμα κάμποσα απ’ αυτά ξεχαρβαλώθηκαν, ας μπουν επιτέλους στην άκρη.
Ποιός ξέρει, μπορεί και νά ‘ρθει η μέρα που “ο πολίτης” δεν θα χρειάζεται πια το άτιμο το λαδωτήρι στην κωλότσεπη! Μπορεί!
%20-%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου