Άρθρο Κώστα Καλογράνη στην ΑΥΓΗ

Ο Κώστας Καλογράνης είναι
υποψήφιος Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Κώστας Καλογράνης: Η Νέα Ελλάδα που έρχεται...

Είναι πλέον πασιφανές ότι η Ελλάδα αλλάζει. Βιώνουμε ιστορικά το τέλος μιας εποχής. Κάποιοι το προσδιορίζουν ως το τέλος της Μεταπολίτευσης. Το ζήτημα είναι: ποιας Μεταπολίτευσης; Και τι είναι το επόμενο που θα έρθει; Ιστορικά, για να αλλάξει το κατεστημένο εξουσίας μιας εποχής χρειάζονται τρεις γενιές. Ο πατέρας που δημιουργεί, ο γιος που συντηρεί και ο εγγονός που καταστρέφει. Ο κανόνας αυτός ισχύει για το 90% των περιπτώσεων.

Πριν από περίπου 100 χρόνια, το 1909, οι Έλληνες έζησαν ανάλογες καταστάσεις με τις σημερινές, όταν εξερράγη το κίνημα στο Γουδή. Τότε, το πολιτικό κατεστημένο της λεγόμενης «τρικουπικής» περιόδου είχε πλήρως απαξιωθεί, ήδη, από τη χρεοκοπία του 1893 και τον ατυχή πόλεμο του 1897. Είχαν περάσει επίσης περίπου 100 χρόνια (κάτι λιγότερο για την ακρίβεια, αφού οι τρεις γενιές είχαν μικρότερο προσδόκιμο ζωής) από την απελευθέρωσή μας το 1821. Τότε, λοιπόν, ο κόσμος, αηδιασμένος και φτωχοποιημένος, αντέδρασε και έδιωξε το κατεστημένο και τη νομενκλατούρα της εποχής.

Ο ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος) της εποχής είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα, όπως η τρόικα σήμερα. Η κατάρρευση της αγροτικής παραγωγής, η φτώχεια, η ανεργία και η μαζική μετανάστευση των νέων, επιτάχυναν την αποσύνθεση του τότε πολιτικού συστήματος. Και τότε δύο άξονες εξουσίας εναλλάσσονταν. Οι προοδευτικοί με τον Τρικούπη και τον Θεοτόκη και οι συντηρητικοί με τον Δηλιγιάννη και τον Ράλλη. Και όταν ο κόσμος άρχισε να ψηφίζει άλλα κόμματα, ενώθηκαν για να κάνουν την τότε... κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Μέχρι την έκρηξη του 1909. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα...

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο, σε σχέση με τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας. Το 1831, το παγκόσμιο κατεστημένο (Αγγλία, Γερμανία) επέβαλε μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια τη φεουδαρχία. Το 1909 (Αγγλία και ΗΠΑ αντίστοιχα) επέβαλαν σταδιακά τον καπιταλισμό και τους δικούς τους ανθρώπους. Στις μέρες μας (από Γερμανία και ΗΠΑ αντίστοιχα) βιώνουμε τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό (σ.σ. ο όρος εννοιολογικά δεν έχει καμία σχέση με τον φιλελευθερισμό και τον κοινωνικό φιλελευθερισμό που γνωρίζουμε).

Στη φεουδαρχία, όσο μεγαλύτερη παραγωγή είχε, τόσο περισσότερα φέουδα έπαιρνε ο φεουδάρχης. Στον καπιταλισμό, ο εργοστασιάρχης (βιομήχανος) πλέον, είχε στόχο να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα εργοστάσια για να βγάζει όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος. Στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, δεν συμφέρει το κατεστημένο να έχει παραγωγή. Οι αποδόσεις που έχουν πωλώντας το ίδιο το χρήμα, μέσω δανεισμού, μέσω ομολόγων (τα περίφημα cds και όχι μόνον) και μέσω χρηματιστηρίου, είναι πολλαπλάσιες. Ακόμα όμως και το δανειζόμενο χρήμα στα κράτη γυρνά, με τη μορφή υπερκοστολογημένων έργων, σε συγκεκριμένες εταιρείες που ελέγχει το κατεστημένο. Βιώνουμε την αλλαγή της νέας τάξης πραγμάτων σε έναν παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο.

Από το 1909 μέχρι σήμερα, Ράλλης, Τσαλδάρης, Τσουδερός, Κανελλόπουλος, Πλαστήρας, Παπάγος, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Καραμανλής, είναι μερικά από τα ονόματα που διαχρονικά έχουν κυριαρχήσει στο σύστημα εξουσίας της χώρας. Ακόμα και ο περίφημος Χριστοφοράκος έχει παρελθόν, αφού ο πατέρας του είχε δικαστεί με την κατηγορία του... δωσίλογου των Γερμανών στην Κατοχή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά... Ούτε φυσικά και οι πολιτικοί «φίλοι» που είχε το φυντάνι της Siemens...

Σήμερα, λοιπόν, το πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο έχει χρεοκοπήσει. Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης του 1909 έχει κλείσει, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να τον διατηρήσουν ανοιχτό. Το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι νεκρό εδώ και καιρό. Η ελληνική κοινωνία περιμένει απλώς την τυπική επιβεβαίωση του τέλους εποχής και την άφιξη της νέας πολιτικής κατάστασης που θα την διαδεχθεί. Μήπως όμως βρισκόμαστε στο τέλος κάποιου πιο σημαντικού γεγονότος; Μήπως είμαστε και στο τέλος της νεοελληνικής περιόδου με τις κατά καιρούς... ξενόφερτες κυβερνήσεις από το 1821 μέχρι σήμερα;

Όπως και να έχει, πάντως, το σίγουρο είναι ότι ξημερώνει μια Νέα Ελλάδα και το ξημέρωμα θα βρει τους Έλληνες των αρχών και των αξιών. Τους ανθρώπων των ιδεών και των αποτελεσμάτων. Τους οραματιστές της ελληνικής κουλτούρας και της πανανθρώπινης αλληλεγγύης. Τους εκφραστές της ισονομίας και της δικαιοσύνης. Τους εραστές της αμεσοδημοκρατίας και της συμμετοχικότητας. Θα συναντηθούν τα ανήσυχα πνεύματα που έχουν σπάσει τα δεσμά των γεωγραφικών και χρονικών προσδιορισμών μέσα από την πολιτιστική και πολιτισμική διαχρονικότητα. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία θα δημιουργηθεί μια νέα πραγματικότητα. Η Νέα Ελλάδα που έρχεται...