Με ωριμότητα ο λαός θα ψηφίσει στις επικείμενες Εθνικές Εκλογές

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΛΤΣΙΟΣ

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΓΚΟΛΤΣΙΟΥ

Δεν  απομένουν παρά λίγες σχετικά ημέρες που ο Ελληνικός Λαός καλείται άρον-άρον  να αποφασίσει για την τύχη του. Και λέμε άρον-άρον γιατί στην ουσία σέρνεται σε μια εκλογική διαδικασία καταχείμωνα που μπορούσε να την αποφύγει γιατί από την μία πλευρά η συγκυβέρνηση φάνηκε αδύναμη  να ολοκληρώσει τις ανειλημμένες υποχρεώσεις προς την Τρόικα η τους δανειστές μας, όπως θέλετε πέστε το ,και από την άλλη μεριά η αξιωματική αντιπολίτευση θεώρησε ότι είναι μοναδική ευκαιρία να αναρριχηθεί στην εξουσία .

Στην προκειμένη περίπτωση ο λαός αισθάνεται για μία ακόμη φορά εξαπατημένος.

Αφού επί έξι σχεδόν χρόνια υπέμεινε τα πάνδεινα ,θα περίμενε από κυβερνητικά κόμματα μια πιο υπεύθυνη στάση.

Θα περίμενε μια στάση που θα εξυπηρετούσε το εθνικό και όχι το κομματικό συμφέρον.

Αντί να καθίσουν  να τα βρουν και να χαράξουν μια κοινή στρατηγική που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, οχυρωμένοι πίσω από μνημόνια και αντιμνημόνια , το μόνο που επιδιώκουν είναι να διασώσουν το υπό κατάρρευση διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην σημερινή κατάντια.

Η αντιπαράθεση επικεντρώνεται στο αν θα μείνουμε η θα φύγουμε από το ευρώ, αν θα μείνουμε η θα φύγουμε από την Κοινότητα και ένα σωρό άλλες ελαφρότητες.

Διερωτάται ο απλός και καταταλαιπωρημένος έλληνας πολίτης:

 Μια πορεία προσπαθειών και αγώνων, πενήντα πέντε και πλέον χρόνων της χώρας μας, προκειμένου να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα είναι δυνατόν να γίνεται αντικείμενο σκύλευσης από τους ανίκανους  εκπροσώπους της σημερινής πολιτικής σκηνής ;

Όταν λέμε σημερινή πολιτική σκηνή εννοούμε το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

 Η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο συνδεδεμένο κράτος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Αποτέλεσε στρατηγική επιλογή και βασική επιδίωξη των ελληνικών κυβερνήσεων υπό τονΚωνσταντίνο Καραμανλή κατά την περίοδο 1955-1961.

 Στις μακρές διαπραγματεύσεις, βασικό ρόλο, εκτός του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, διεδραμάτισαν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης), οΕυάγγελος Αβέρωφ (Υπουργός Εξωτερικών), ο Ξενοφών Ζολώτας (Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος) και ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου (επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας), ο Παναγής Παπαληγούρας, ο οποίος είχε ασχοληθεί ακαδημαϊκά με το αντικείμενο της  Ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Στις 30 Μαρτίου 1961 εξαγγέλθηκε, με κοινό ανακοινωθέν, η επίτευξη οριστικής συμφωνίας για τη Σύνδεση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα υπό τη μορφή τελωνειακής ένωσης, σε συνδυασμό με την ειδική πρόβλεψη μεταβατικής περιόδου.

 Η συμφωνία συνοδευόταν από αριθμό συνημμένων πρωτοκόλλων, με αντικείμενο την αντιμετώπιση των ιδιαιτέρων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.

 Παράλληλα, προβλεπόταν η χρηματοδοτική βοήθεια με σκοπό την επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης και την ταχύτερη δυνατή εξυπηρέτηση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού. Οι όροι της σύνδεσης, τέλος, είχαν διαμορφωθεί ώστε η Ελλάδα, με προϋπόθεση την επίτευξη ικανοποιητικής προόδου, να ενταχθεί μελλοντικά στους κόλπους της Κοινότητας ως πλήρες και ισότιμο μέλος.

 Η συμφωνία προέβλεπε μεταβατική περίοδο συνολικής διάρκειας είκοσι δύο ετών, στο διάστημα των οποίων προβλεπόταν η κατάργηση στην Ελλάδα των εισαγωγικών δασμών και όλων των περιοριστικών μέτρων σε βάρος της ελεύθερης κυκλοφορίας βιομηχανικών προϊόντων των Κοινοτικών χωρών.

Αντίστοιχα, τα μέλη της Κοινότητας θα καταργούσαν δασμούς και περιοριστικά μέτρα σε βάρος των ελληνικών προϊόντων σε διάστημα δώδεκα ετών –ενδεχομένως και νωρίτερα. Η Ελλάδα επιφορτιζόταν με την υποχρέωση να υιοθετήσει σταδιακά το κοινό εξωτερικό δασμολόγιο της ΕΟΚ σχετικά με εισαγόμενα βιομηχανικά αγαθά από τρίτες χώρες και να αποδεχθεί, υπό έκτακτες περιστάσεις, ρήτρες διασφάλισης για τη μεταβατική περίοδο. Στον τομέα της γεωργίας, η Κοινότητα καταργούσε αυτόματα τους δασμούς στα κύρια εξαγώγιμα ελληνικά προϊόντα.

Παράλληλα, καθοριζόταν η διαδικασία για την εναρμόνιση της αγροτικής πολιτικής της Ελλάδας με την Κοινή Αγροτική Πολιτική της Κοινότητας κατά την επικείμενη εφαρμογή της κατά προϊόν, ώστε να εξασφαλισθεί η ισότητα στη μεταχείριση των προϊόντων των κρατών μελών και των παρεμφερών ελληνικών προϊόντων της αγορές των συμβαλλομένων μερών. Το ποσό, τέλος, της οικονομικής χορηγίας της την Ελλάδα, υπό μορφής δανείου από την Ευρωπαϊκή τράπεζα Επενδύσεων, ανερχόταν σε 125 εκατομμύρια δολάρια για περίοδο πέντε ετών.

Της 12 Ιουλίου του 1961, δόθηκαν στη δημοσιότητα τα πλήρη επίσημα κείμενα της συμφωνίας σύνδεσης Ελλάδας-Ε.Ο.Κ.: η συμφωνία με 77 άρθρα και επιπλέον 20 πρωτόκολλα και 9 δηλώσεις, χωρισμένες σε 3 παραρτήματα, που αποτέλεσαν μαζί με 4 πίνακες το σύνολο των κειμένων της συμφωνίας, η οποία κυρώθηκε από τη Βουλή της 28 Φεβρουαρίου του 1962 και τέθηκε σε ισχύ την 1^η Νοεμβρίου του 1962.

Η συνομολόγησή της έγινε θετικά δεκτή από της πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό της, με την εξαίρεση της ΕΔΑ, ριζικά αντίθετης τόσο στον γενικό προσανατολισμό όσο και στο περιεχόμενο της συμφωνίας.

Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ η ΕΔΑ διαχώρισε την θέση της ,ο πρόεδρός της Ηλ. Ηλιού παρέστη στην τελετή υπογραφής και προσχώρησης της χώρας στην Κοινότητα και σε ερώτηση δημοσιογράφων  για την στάση του απήντησε ότι:

«Είναι σημαντικός σταθμός για την Ελλάδα η ένταξη και ότι η Κοινότητα είναι ο χώρος του μεγάλου κεφαλαίου αλλά είναι και ο χώρος των μεγάλων εργατικών διεκδικήσεων».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως πρωθυπουργός και πρόεδρος της της Δημοκρατίας, συνέχισε την αυτή πορεία, μέχρι το 1979, οπότε με τη Σύμβαση Προσχώρησης η Ελλάδα τελικώς έγινε πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας την 1^η Ιανουαρίου 1981, ημερομηνία κατά την οποία έπαυσε η ισχύς και της Συμφωνίας σύνδεσης.

Χαρακτηριστικός υπήρξε ο λόγος του Έλληνα Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος έμελλε 17 χρόνια μετά, το 1979, να υπογράψει και τη Συνθήκη Προσχώρησης της Ελλάδα στην ΕΟΚ:

 «Εις την συνείδησιν των Ελλήνων, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης δεν συνιστά απλώς μίαν οικονομικήν κοινοπραξίαν, αλλά αποτελεί οντότητα με ευρυτέραν πολιτικήν αποστολήν και σημασίαν. Εάν πρώτοι επεδιώξαμεν την μετά της Κοινότητος Σύνδεσιν, της επράξαμεν τούτο εμπνεόμενοι από την πίστιν ότι η οικονομική ενοποίησης της Ευρώπης θα οδηγήση εις την ουσιαστικήν ευρωπαϊκήν ενότητα και δι’ αυτής εις την ενίσχυσιν της δημοκρατίας και της ειρήνης εις ολόκληρον τον κόσμον.»

Το 2002 η Ελλάδα προσχώρησε στον σκληρό πυρήνα της Ένωσης με την ένταξή της στην ζώνη του ευρώ.

Στη ζώνη του ευρώ εντάχθηκε και η Λιθουανία από 1|1|2015 .

Πρόκειται για το 19ο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποχωρίζεται το εθνικό της νόμισμα, και συνδέεται με το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα.
Η  Λιθουανία υιοθετεί το κοινό νόμισμα σε μία χρονική περίοδο που σημαδεύεται από έντονες συζητήσεις περί χρηματοοικονομικής κρίσης και κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη.

Ο Λιθουανός Υπουργός οικονομικών δήλωσε σε συνέντευξή του στην Deutsche Welle, «οι άνθρωποι συζητούν εδώ και αρκετό διάστημα για την ευρωκρίση, αλλά το ευρώ έχει δείξει ότι είναι ανθεκτικό έναντι εξωτερικών σοκ αλλά και εσωτερικών εντάσεων.
Θεωρώ ότι η Ευρωζώνη έχει φτάσει τώρα σε σημείο να μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις κρίσεις χωρίς να χρειάζεται εξωτερική βοήθεια.

Περάσαμε κι εμείς όλες τις αναταράξεις που υπέστη η ευρωζώνη μετά την χρηματοοικονομική κρίση: εσωτερική υποτίμηση και μεγάλες περικοπές μισθών και κοινωνικών παροχών έως και 30%. Αλλά  χωρίς την ένταξη δεν μπορούσαμε να συμμετέχουμε στις αποφάσεις και να εκμεταλλευόμαστε πλήρως τα πλεονεκτήματα του ευρωπαϊκού νομίσματος».

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Λιθουανία εντάχθηκε στην ΕΕ το 2004 και 10 χρόνια μετά  από μεγάλες προσπάθειες εντάχθηκε στην οικογένεια του ευρώ.

Σε αντίθεση με την Λιθουανία η χώρα μας εδώ και πενήντα και πλέον χρόνια δεν καταφέραμε να οργανώσουμε ένα σωστό ευρωπαϊκό κράτος παίρνοντας τα απαιτούμενα διαρθρωτικά μέτρα  όπως :

Περιορισμός της γραφειοκρατίας ,απλό και ορθολογικό σύστημα μείωση της κρατικής σπατάλης επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης, σύγχρονο επιχειρηματικό πλαίσιο εκσυγχρονισμός του εκπαιδευτικού συστήματος  κατάργηση προνομίων κλπ .

Είδαμε την κοινότητα σαν την παχειά αγελάδα που μπορούσαμε να αρμέγουμε επ΄ άπειρον και  μάλιστα αλόγιστα.

Πολλοί από τους φωνασκούντες στα τηλεοπτικά παράθυρα και επίδοξους σωτήρες μας εξασφάλισαν αργομισθίες και έκτισαν καριέρες με κοινοτικές επιδοτήσεις .

Τα αποτελέσματα γνωστά.

 Αντί η χώρα να πλησιάζει στο επίπεδο των άλλων χωρών της Ευρωζώνης οδηγήθηκε στην χρεοκοπία.

 Πως άραγε μπορεί να χαρακτηρισθεί μια χώρα που αδυνατεί να δανείζεται από τις αγορές;

Πέντε και πλέον χρόνια  ο Ελληνικός λαός έχει υποστεί τα πάντα.

Ανεργία ,μείωση μισθών κα συντάξεων ,υπερφορολόγηση , κλείσιμο επιχειρήσεων ,εξαφάνιση της μεσαίας τάξης  και τόσα άλλα.

Αντί όλα αυτά να προβληματίσουν τους πολιτικούς μας ταγούς, να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να χαράξουν μια εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση ,εξακολουθούν να συμπεριφέρονται  ως να μη έχουν αντιληφθεί σε τι κατάσταση έχουν οδηγήσει τον  Ελληνικό λαό με την συμπεριφορά τους.

Αλήθεια δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω μας; Δεν  έχουν διδαχθεί τίποτε από αυτά που συμβαίνουν στις άλλες χώρες;

Είναι δυνατόν σήμερα να συζητάμε αν θα μείνουμε η θα φύγουμε από την ΕΕ;

Είναι δυνατόν να συζητάμε αν θα μείνουμε η θα φύγουμε από το ευρώ;

Ο Ελληνικός λαός όμως στις 25  του Γενάρη θα τους προσγειώσει ανώμαλα.

Θα τους επιβάλλει αυτό που δεν είναι σε θέση να κάνουν μόνοι τους.

Η Ελλάδα έκανε μακροχρόνιες προσπάθειες να ενταχθεί στην Κοινότητα  .

 Έκανε σημαντικές θυσίες να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και θα παραμείνει.

Η έξοδος από την ευρωζώνη  μπορεί να γίνει μόνο αν με την θέλησή μας αποχωρήσουμε από την ΕΕ.Η ιδιότητα του μέλους της ευρωζώνης είναι αμετάκλητη και δεν πρόκειται να εξουσιοδοτήσουμε κανέναν από τους …διαχειριστές μας ,να πάρουν μια τέτοια απόφαση.

Ο Ελληνικός λαός δεν θα αφήσει τις θυσίες του να πάνε χαμένες .

Ο Ελληνικός λαός, με ωριμότητα θα αποφασίσει για το μέλλον του.