Υποκλίνομαι!

Σε πολυπληθείς εκδηλώσεις που υπάρχει ευρύ κοινό και σκηνή, οι φωτορεπόρτερ – φωτογράφοι έχουν συνήθως τις δικές τους “γωνιές” ώστε να μην ενοχλούν τον κόσμο ούτε όμως και τους εκάστοτε συντελεστές. 

Όταν αυτό δεν συμβαίνει τα πράγματα δυσκολεύουν. Τότε οι επαγγελματίες ψάχνουν να βρουν μια θέση ώστε να κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα γίνεται και φυσικά στόχος είναι πάντα, να… “έχουν το θέμα” όπως συνηθίζεται να λέμε στη γλώσσα της δημοσιογραφίας. 

Μια τέτοια “γωνιά” είχα βρει κι εγώ αναμένοντας το βράδυ της Παρασκευής 13 Δεκεμβρίου, την έναρξη της εκδήλωσης για την φωταγώγηση του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου στη Χασιά. Στάθηκα σε ένα παρτέρι σχεδόν απέναντι από τη σκηνή και με το πλήθος από κάτω, ώστε να έχω όλη την εκδήλωση “υπό έλεγχο”. 

Στο πλάι μου βρισκόταν με τον εξοπλισμό του κι ένας συνάδελφος φωτογράφος που κι εκείνος είχε επιλέξει το συγκεκριμένο σημείο, προφανώς για τον ίδιο σκοπό. 

Όπως φάνηκε ωστόσο, οι υπολογισμοί αν και σωστοί, δεν μας βγήκαν... 

Ξαφνικά είδαμε να έρχονται δίπλα μας, δυο ηλικιωμένες κυρίες που στάθηκαν εκεί, προκειμένου να καμαρώσουν τα εγγονάκια τους, που σε λίγο θ’ ανέβαιναν στη σκηνή. Μαυροφορεμένες και οι δύο, η μία με μπαστουνάκι και η άλλη με μαντίλι… 

Τις κοίταξα απορημένη με αμηχανία. Σκέφτηκα με τη μία, ότι η οποιαδήποτε κίνησή μου, θα μπορούσε να τους κόψει τη θέα… Με κοίταξε και ο συνάδελφος που αμέσως κατάλαβε τη σκέψη μου γιατί προφανώς είχε κι εκείνος τον ίδιο προβληματισμό. 

“Φεύγω !” του είπα. “Καλύτερα να χάσω το θέμα, παρά να τις ενοχλήσω...” Κούνησε χαμογελαστός το κεφάλι του, σαν να συμφωνούσε μαζί μου. 

Τελικά, και όταν σκαρφαλώνοντας από δω κι από ‘κει, μετά από μιάμιση ώρα είχα ολοκληρώσει τη δουλειά μου, άρχισα με μεγαλύτερη ηρεμία, να χαζεύω γύρω μου τον κόσμο… 

Τότε η ματιά μου έπεσε πάνω τους… Το ίδιο και ο φωτογραφικός μου φακός. 

Τελικά το είχα το θέμα! Ήταν το καλύτερο της βραδιάς και ήταν εκείνες… 

Η λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν μία και μοναδική… 

"Υποκλίνομαι!"