Της Εύης Τριανταφύλλου
Η Φιλαρμονική είναι ένα ξεχωριστό, φωτεινό, στοιχείο πολιτισμού στον τόπο μας. Τον στολίζει πραγματικά και χαρίζει σε κάθε περίσταση που το απαιτεί, νότες και μουσικές που έστω και για λίγο, όσο κρατάει ένα κομμάτι, παγώνουν τα πάντα γύρω μας και μας ταξιδεύουν.
Ένα χρόνο τώρα, μας έλειψε όπως και πολλά ακόμη όμορφα πράγματα. Γι’ αυτό κι όταν έμαθα πως θα βγει για τα Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα ενθουσιάστηκα.
Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον εδώ και πολλά χρόνια, συνάδελφο και φίλο, τον μαέστρο Νίκο Καλομοίρη και του πρότεινα να πάω μαζί τους για το ρεπορτάζ, σε όλες τις γειτονιές.
Περίμενα πως θα είναι ευχάριστο, αλλά δεν φανταζόμουν αυτό που συνέβη. Η χαρά του κόσμου ήταν το κάτι άλλο.
Ηλικιωμένοι στις πλατείες και στους δρόμους σταματούσαν για να ακούσουν τα κάλαντα και να δώσουν ευχές. Ευχές, από αυτές που βγαίνουν από τα βάθη της καρδιάς.
Κόσμος που άνοιγε τα παράθυρα κι έστελνε χειροκροτήματα κι αγάπη. Νοικοκυρές στα μπαλκόνια με αυτές τις βελούδινες ρόμπες της “μαμάς” , της “γιαγιάς”, που ετοιμάζουν από νωρίς, με περισσή στοργή και μεράκι το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.
Καταστηματάρχες που παρόλα τα δεινά έβγαιναν στα πεζοδρόμια για να καλωσορίσουν τους μουσικούς.
Νέα παιδιά αλλά και ηλικιωμένοι που σταματούσαν επί τόπου κι άνοιγαν κατευθείαν το κινητό τους για ένα μικρό video, μια φωτογραφία, που “αιχμαλωτίζει” τη στιγμή…
Μωρά στα καρότσια, που κοιτούσαν με ενθουσιασμό την μπάντα…
Τελικά η ζωή είναι όμορφη γι’ αυτά τα απλά, τα καθημερινά πράγματα. Τις μικρές χαρές που γίνονται μεγάλες μέσα από χαρούμενα πρόσωπα και γελαστά μάτια έστω και κάτω από προστατευτικές μάσκες.
Καλή χρόνια και γρήγορα, καλή λευτεριά! Με πολλές χαρές, αγκαλιές, φιλιά, παρέες, μουσικές...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου