Ένα δυνατό μήνυμα - Mια πρωτότυπη δράση του Συλλόγου NAMASTE για τη διεθνή ήμερα για την εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών

Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ "βροντοφωνάζουν" με τα πορτρέτα τους οι Γυναίκες της Θεατρικής Ομάδας του Συλλόγου NAMASTE που φωτογραφήθηκαν ως θύματα σωματικής κακοποίησης θέλοντας να συμπαρασταθούν στις γυναίκες που στην διάρκεια της ζωής τους έχουν υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας.

Οι γυναίκες της θεατρικής ομάδας PRAXEIS μαρτυρούν με το μακιγιάζ τους εικόνες σωματικής κακοποίησης και με τα μηνύματά τους τονίζουν ότι η βία έχει πολλές μορφές:

 Όταν σε αγνοεί είναι βία

 Όταν σε εξευτελίζει είναι βία

 Όταν σε χειραγωγεί είναι βία

 Όταν σε απομονώνει είναι βία

 Όταν σε ζηλεύει είναι βία

 Όταν σε εκβιάζει είναι βία

 Όταν σε ελέγχει ή παρεμβαίνει είναι βία

 Όταν σε εκφοβίζει είναι βία

Οι γυναίκες που φωτογραφήθηκαν είναι : • Μαρία Σκαμαντζούρα • Γιώτα Κοχλιαρίδου • Γιώτα Γκλιάτη • Έφη Σαραντοπούλου • Νίκη Γιαννή • Δήμητρα Μαυροειδή • Ιωάννα Λιόση • Ελένη Κολιού

Φωτογράφος η Ρία Γιώτη

Make up Artists οι Ελένη Καραγιάννη και Φανή Αντωνοπούλου

Η δράση του Συλλόγου κατά της κακοποίησης των γυναικών ολοκληρώθηκε με την προβολή ενός βίντεο, ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας, που περιελάμβανε τα πορτρέτα των οκτώ γυναικών αλλά και σκηνοθετημένες παραστάσεις και κινήσεις τους με στόχο την ανάδειξη της δυσχερούς κοινωνικής θέσης των γυναικών στο διάβα της ιστορίας έως και τη σύγχρονη εποχή που η γυναίκα εξακολουθεί να παραμένει σε θέση θύματος κακοποίησης . 

Στη διάρκεια του video γίνεται απαγγελία του ποιήματος της Κικής Δημουλά με τίτλο "ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ Άγαλμα Γυναίκας με δεμένα χέρια" που επίσης θίγει το θέμα της κοινωνικής καταπίεσης του γυναικείου φύλου.

 Απαγγελία ποιήματος : Ιωάννα Λιόση , Ιωάννης Νανόπουλος Σκηνοθεσία παραστατικών : Ελένη Κολιού Video Promotion : Ioannis Nanopoulos

 

Παραθέτουμε τους στίχους του ποιήματος

<<Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια>>

Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς. Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες, πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις.

 Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο:δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγειςτήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου.

Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη: αἰχμάλωτη.Δέν μπορεῖς οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου, οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τά χέρια σου. Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.

 Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει στήν πορεία τῶν μαρμάρων, ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες, ὅπως οἱ δοῦλοι, οἱ νεκροί καί τό αἴσθημά μας, ἐσύ θά πορευόσουνα μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη.

 Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως.

 Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσεστό μάρμαρο ὁ γλύπτης κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου εὐγονία ἀγαλμάτων, καλή σοδειά ἀκινησίας. 

Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω, σέ λέω γυναίκα. 

Σέ λέω γυναίκα γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.