ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΚΑΛΑΦΑΤΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ-ΑΝΑΠΛ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΦΥΛΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ-ΑΝΑΠΛ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΦΥΛΗΣ
Με αφορμή το δεύτερο, σε σύντομο χρονικό διάστημα, τραγικό γεγονός του θανάτου, σε τροχαίο δυστύχημα, ενός ακόμα νέου συντοπίτη μας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.
Πριν από αυτό όμως, θα ήθελα να μοιραστώ κάτι προσωπικό. Όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν για το πάθος μου, το οποίο δεν είναι άλλο από την ταχύτητα. Αυτή η άτιμη αδρεναλίνη που προκαλείται όταν βρίσκεσαι πίσω από το τιμόνι ή επάνω στην μηχανή και απλά επιταχύνεις χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα… και εκεί ακριβώς, σταματούν όλα.
Για μένα και τους συνοδηγούς μου δεν σταμάτησε ο χρόνος καθαρά από τύχη και θα το ξαναγράψω, ήταν ΚΑΘΑΡΗ ΤΥΧΗ. Πόσοι όμως δεν ήταν τυχεροί να συνεχίσουν την ζωή τους, πόσοι δεν ήταν τυχεροί και προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, πόσοι προσπαθούν να βγάλουν μια κραυγή για να τους ακούσουν οι γονείς τους;
Μήπως έχετε όλοι μια τέτοια ιστορία; Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Η πρώτη μου σκέψη ήταν, τι έκανα εγώ για να διορθώσω τα λάθη που έγιναν… Τίποτα!!! Και ξεκινώ με την ατομική ευθύνη λοιπόν, την ευθύνη που έχουμε για τον συνοδηγό μας, τον συμπολίτη μας που έτυχε να βρεθεί στον δρόμο μας, για τους ανθρώπους που μας περιμένουν στο σπίτι και για τον ίδιο μας τον εαυτό!
Και κάπου εδώ θα ακουστεί μια φωνή από τους ανθρώπους του συναφιού μου, αυτούς που έχουν το πάθος με την ταχύτητα, αυτούς τους εξαρτημένους από την αδρεναλίνη. «Τι έχει προβλέψει για εμάς το κράτος; Δεν υπάρχουν χώροι για να κάνουμε το χόμπι μας!!!».
Και η απάντηση, φυσικά, είναι μια … ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΕΣ.
Και κάπως έτσι προέκυψε η δεύτερη σκέψη μου: Οδηγική παιδεία. Μετά λύπης μου διαπιστώνω καθημερινά την παντελή έλλειψη οδηγικής παιδείας, διότι αν υπήρχε, ο φίλος μου ο εξαρτημένος θα ήξερε καλά ότι δεν μπορεί να τρέξει στον δρόμο.
Κακά τα ψέματα όμως , εμείς δύσκολα θα αλλάξουμε, ίσως με πιο αυστηρή νομοθεσία και πάλι κάπως θα την βρούμε την άκρη… Τα παιδιά μας όμως; Γιατί δεν επενδύουμε στα παιδιά μας; Πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής σε όλους τους Δήμους και υποχρεωτικό μάθημα από το Δημοτικό μέχρι που θα αποφοιτήσουν από το Λύκειο! Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να επιβιώσουν σε αυτόν τον πόλεμο.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ συλλυπητήρια στις οικογένειες των παιδιών που τόσο άδικα χάθηκαν και ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στον ξάδερφο μου Ηλία, που βρίσκεται σε φυτικό κώμα μετά από τροχαίο. Ηλία, περιμένουμε να ακούσουμε μια κουβέντα σου.